Tijd om Leon te verlaten. De pelgrims in de herberg deden me al snel inzien dat ik niet op de Camino Francés zal stappen. Het overmatig drankgebruik, het zien stelen, ” s nachts feest vieren in de kamers. Het niet respecteren van de hospitalier en de nacht klok (hospitaliers zijn er om ons te verwelkomen, er te zijn voor de pelgrims, te helpen waar nodig, iedere morgen je bed te controleren, en de ruimte te kuisen… De hospitalier in Léon zag ik op haar knieeen de douchecel reinigen…).
Een ‘ Juliette’ (pelgrim) stond deze nacht buiten op straat te roepen onder mijn raam naar haar ‘Romeo’ – de rollen hadden zich omgedraaid- “but, I love him’, wat later zie ik beiden de kamer binnenkomen. De hoorbare gesprekken.. ‘ik ga niet naar Italië of België… het is er veel te duur, hier hebben we tenminste goedkope overnachtingen en maaltijden…’.

Na de drukte van de processies, voel ik de nood om alleen, in een rustige omgeving, diep verbonden aanwezig te zijn om Witte donderdag en de volgende paasdagen te beleven.

Vanaf Léon stap ik op de San Salvador. De eerste 10 km gaan over asfalt nadien stap ik de natuur in. Hier en daar heeft iemand er tafereeltjes geplaatst van de geboorte van Jezus. Hmm, hoewel het Pasen is vind ik het zo passend. Geboorte, her-geboorte, de lente..
De natuur…. oef. Zo deugddoend. In La Robla zijn alle pensions volzet. Een vrouw bied me een kamer in haar ouderlijk huis/appartement. In dankbaarheid.

De dagen erop ga ik de hoogte in tot een 1500 meter. Mijn voeten krijgen een afwisselende zachte ondergrond. Mijn rug is mijn nieuwe lichtgewicht rugzak dankbaar, een comfort die ik niet meer zou willen missen, ik zeg dan ook ‘adieu’ aan het 5 punt systeem – van de vele rugzakken op de markt- die mijn lijf niet meer ten goede komt. Mijn lijf voelt zich werkelijk groeien naar een nieuwe lente.

Een jaar geleden is reeds voorbij, wat ik toen heb mogen beleven in de Basiliek Maria Magdalena van Vézelay, de nacht van Stille Zaterdag naar Pasen heeft me nooit verlaten en wat verheugd het me om het te mogen vieren op de San Salvador.

Toen ik vorig jaar op Pasen midden een groep uitflopte en zo juist aanvoelde – wel wat raar klonk in mijn oren–“Ik ga trouwen met Jezus”, de beweging van deze woorden op mijn lippen te laten vibreren en uit te spreken, was en is o zo juist.
Deze woorden dragen voor mij het Licht wat ik vorig jaar met Pasen heb mogen ontvangen…en hebben ermij toe geholpen om het nog krachtiger in het leven te zetten en het tastbaar te maken. Het heeft ervoor gezorgd dat het zaadje die in mij al altijd aanwezig was, het verder en dieper te laten wortelen en toe te laten, om het te laten stromen door gans mijn lichaam. Ik zou het kunnen verwoorden onder, incarneren ‘I am’.

Wat is het genieten om hier te Zijn in rust en stilte en dat dit nog eens extra wordt gedragen door de rust en stilte die rond mij, te zien en te horen is.

Ik had Pasen niet beter kunnen wensen/vieren dan hier.

“Quien va a Santiago y no va al Salvador, honra al criado y deja al Señor”

Klik HIER voor kortfilm en HIER en HIER

Voor meer beelden , klik HIER