Ik verlaat Tui via een brug over de Rio Minho, aan de andere kant Portugal.
Wanneer ik al goed op de brug ben voel ik een vreugdevolle gewaarwording. Een glimlach, een traan van vreugde. Een diepe in- en uitademing volgt en mijn lichaam heeft bijna zin om te gaan lopen naar de andere kant.
Ik laat dit gevoel even Zijn en blijf staan op de brug. Links in de verte Tui en zijn donkere muren, de kathedraal… Rechts een paar vissersbootjes op de Rio, een boomgaard en vogels die een concert aan het uitvoeren zijn. Ik laat dit tot me komen. Wat een verwelkoming.

De weg neemt me onmiddellijk mee naar de eerste stad Valença. Die stap ik in langs een lange muur, een vroegere burcht, door een grote open poort. Ik blijf staan, ergens binnenin, achter de poort hoor ik water lopen. Ik sluit mijn ogen en wordt gewaar. Wanneer ik de poort voorbij wandel voelt dit aan dat dit een nieuw begin zou kunnen zijn van iets… diep van binnen weet ik waarover het gaat en heb ik er ook een diep vertrouwen in. Nog eerst wat beperkende gedachten aan het licht laten komen.

Ik stap verder richting het donker. Het donker, want dit is wat mijn ogen het eerst waarnemen. Hoe verder ik kom van de deur, hoe meer ik waarneem dat ook hier licht aanwezig is. Ik draai me om, het licht in de opening van de poort verhinderd waar te nemen wat daar zichtbaar was… bomen, muur, weg (enkel mijn herinnering weet dit) Ik stap wat verder en sta op een punt waar de weg een hoek van 90° vormt… Een andere opening wordt zichtbaar. Ik stap verder richting een lichtpunt niet wetend wat er te zien zal zijn, en toch… ik vertrouw. Beide lichtpunten verbonden met een middelpunt, een hoek van 90°, daar waar het nooit donker is (ooit wel geweest, toen de poorten nog dicht konden). Deze korte weg doet me wat denken aan een weegschaal en zijn middelpunt (V) Balans. Eenmaal in dit middelpunt, in het hier en nu komt evenwicht. Dit brengt me terug aan een tekst die ik vorig jaar schreef over het symboliek van een kruis, over het vertikale, het horizontale en daarin het middelpunt (+) . Het balans.

Beide symbolen kan ik plaatsen in het lichaam, de romp.
De V, het middelpunt is daar waar mijn bekken is. De wortelchakra. Wanneer ik mijn armen opwaarts en open breng sta ik in een ontvankelijke positie. Ik ontvang.
Het +, het middelpunt is het hart. Het vertikale been verbind kruin- en wortelchakra met elkaar. Wanneer ik mijn armen open horizontaal, voel ik een totaal ander ‘klimaat’ (lees energie) ik wordt niet enkel een ontvangen gewaar, ook een ‘uitzenden’ gewaar… ik ontvang en zend uit…. Beiden hebben elk hun eigen kracht en waarde.

De weg gaat afwisselend via asfalt, geplaveide wegen en aardewegen. De bomen en mijn papieren hoed zijn een verwelkoming onder de stralende zon.
De geplaveide wegen masseren mijn voeten niet altijd even aangenaam.
Een vrouw in haar wagen zwaait en roept ‘Bom caminho’.
De pelgrims in tegenovergestelde richting zijn in getallen wat minder geworden.

Ik kruis een groepje van vier vrouwen. Een geur komt naar me toe en stap even terug. Nieuwsgierig naar de mengeling van deze aangename geur. “Mag ik vragen. Ik ben heel nieuwsgierig naar de heerlijke geur hier in jullie midden.” “Dit is de mengeling van Patchouli en Lavendel”, antwoord een vrouw uit Canada. Een moeiteloze uitwisseling en korte ont-moeting met een vrouw uit Bolivia, Canada en twee Duitse dames, alsof we elkander al heel lang kennen.

’s Avonds in de herberg ontmoet ik nog dames. Nederland, Duitsland, Litouwen, Amerika, Japan… Vóór we samen gaan eten, verzorg ik de ontstoken teen van Dorothea. Een warm badje met zout en ik vraag haar om even de aangekochte zalf niet te gebruiken. Ik haal mijn tea tree olie uit en laat één drup op de teen vallen daar waar het wondje aanwezig is. We zien wat de nacht zal brengen.
Na een verbonden en hartelijke avond gaan we allen rustig de nacht in.