“Hoe gaat het met je teen”, vraag ik aan Dorothea. “Goedgoed”, weet ze me te vertellen en laat hem zien. Amai, wat een verschil. Het rood van de ontsteking is verdwenen. “Waw, Dorothea ik ben zo blij  om te zien hoe je teen eruit ziet na één nacht. Blijf dit maar nog een dag of drie verder doen, en zie dan zelf of het voldoende zal zijn.” Vandaag koos ze voor een dagje rust, terwijl haar dochter verder stapt.

Ik begin mijn dag en stap al heel snel de natuur in. Een schaduw op de grond laat me vermoeden dat een vogel in de lucht is. En ja hoor, ik kijk op, een buizerd.

Het fruit staat in overvloed aan de bomen. Sinaasappelen, citroenen en binnenkort zullen de vijgen al snel volgen. Hier en daar staat een plastiek kist met sinaasappelen beschermt door een doek, een schenking van de bewoners aan pelgrims. Ze zijn verfrissend en een welgekome en mijn smaakpapillen… die vinden ze uitstekend.

In een bos zie ik een huisje – die ik ook reeds veel mocht zien op de weg na Armenteira – het werd vroeger gebruikt om er graan in te malen. Het water kwam onder het huisje door en deed op zo een manier de molen draaien. Wat verder zijn in de naaldbomen kleine rechthoeken uitgekerfd waaruit hars wordt gerecupereerd. Aan iedere boom hangt ergens wel een plastiek zak die deze opvangt.

Een fijne wandeldag doorheen bossen op, in de schaduw en een groot deel op een grote routepad. Daar hou ik van.

In een dorpje langs de weg zie ik een meisje zitten, een vrouw is haar knie aan het masseren. Een courant probleem bij pelgrims, na drie à vier dagen stappen kunnen de knieën, enkels en scheenbeen van zich laten horen.
Ik vraag of ze taping kennen en of ze erbij hebben. De vrouw die verpleegster is, haalt een ganse beauty case te voorschijn met daarin een zwachtel. Het meisje helpt me door tolk te spelen. Al heel snel verdwijnen ze met een stuk taping als voorbeeld, een link om deze aan te brengen en vooral tips om preventief te werken ipv curatief.
De Jonge Portugese juffrouw straalt en probeert me aan te spreken in het Frans. Ik probeer haar terug te antwoorden in het Portugees.
Een fijne wisselwerking die ik in 3 maand stappen in Spanje niet heb moge ervaren wat de taal betreft.
“Obrigada”, zegt ze. Ik vraag haar wat het verschil maakt tussen Obrigado of Obrigada en vooral hoe men het gebruikt. Ik kreeg blijkbaar ooit de onjuiste info of ik had het verkeerd begrepen.

A woman say “Obrigada”, a man “Obrigado”.  “Obrigada means ‘ I’m gratefull'” , deelt de vrouw. “Och waw, such a big difference in feeling. Obrigada. I already love Portugal”, zeg ik terwijl ik mijn hand opsteek. Waw,  zo een verschillende beweging van waaruit beide woorden vertrekken.