Met een wat grijze lucht en zachte temperaturen verlaat ik het huis van Pierre, Christine, Lea en Rocco, na een interessante tip rond een natuurlijk chinees product tegen insectenbeten allerlei, spierpijn… die mij ten goede zal komen op mijn tocht volgend jaar naar Jeruzalem.

Omcirkeld door het vroege vogelzang,
blijf ik staan en laat ik me impregneren door de omgeving. Eikels vallen hoog uit de boom en ik verzeker je, er eentje op je hoofd ontvangen doet geen deugd.
Op de achtergrond hoor ik een gans, een woonst is nabij. De vruchten van de wijnranken werden reeds geplukt en staan er verlaten bij, de kleur rood is te zien aan de toppen van de bladeren. .
Ik haal een vol handje gedroogde vruchten uit mijn rugzak die mij geschonken werd.

Langs de weg ontmoet ik straat arbeiders die kabels aan het leggen zijn. Een man haalt zijn bescherm koptelefoon van zijn hoofd. “Ingenieus jullie toestel”, zeg ik tegen de man. Achteraan een bestelwagen hangt een toestel met een metalen cirkel van 10 cm breed die een fijne gracht uit de grond freest, wat er uitgefreesd is komt via een transportband op de wagen.
“Mooi en proper werk leveren jullie hier”, zeg ik tegen één van de mannen. De man vraagt me wat ik doe, vanwaar ik kom. Verwonderd en met een lachende open blik kijkt hij me aan. Hij vraagt bevestiging van wat ik deel.
In gebroken Frans deelt hij me “ik wil graag een foto met je.” hij doet zijn werkhandschoenen uit. “Hoe is jou naam?”, vraag ik hem. “Kerim ik kom uit Rusland”. “Ik ben Jasmine”. We leggen onze arm op elkaars schouders en zo worden we beiden op beeld vastgelegd.

Vroeg in de namiddag kom ik aan in Veuzain-sur-Loire. Ik stap naar de presbytère en bel aan. Een Afrikaanse priester doet open.
“Kom binnen”, zegt hij en hij belt een vrouw op die me zal kunnen helpen.
Ondertussen help ik de priester bij het maken van appelmoes. Hij kreeg appels, veel te veel om op te eten. Terwijl we de appels aan het schillen zijn hebben we een gesprek over het verschil van de kerk in Afrika en deze hier bij ons. “Het zal voor jou wel veranderen”, zeg ik tegen de priester. “In jou land wordt gezongen, gedanst, terwijl hier, val ik soms bijna in slaap in de mis wanneer de homilie van de priester niet boeiend is of ieder jaar hetzelfde.” Hij lacht, “ja een aanpassing is het wel. Hier zit men stil zonder beweging”, deelt hij.

De reactie blijft me bij van de vrouw waarover we een gesprek hadden over het sacrament een paar dagen geleden. Ik kaart het opnieuw aan.

Ik legde de situatie uit aan de priester.” Stel je voor dat er geen sacrament niet meer is wegens omstandigheden”, zeg ik. Waarop de priester zegt, “Och, maar dan is er gewoon geen ‘kerk’ niet meer.”
“Zijn de mensen, de bevolking, zijn zij niet de ‘kerk’ ?!”, vraag ik de priester. “Ik volg je en begrijp ook wat je bedoeld. Maar stel je nu echt voor dat het sacrament, laat ik het nu even de ‘materie’ noemen, morgen niet meer te vinden is door omstandigheden. Door oorlog bv of maandenlang zichzelf te moeten opsluiten. Deze materie kan de mens ontnomen worden. Wat dan?
Leert men ze zo niet om in een afhankelijkheidspositie te plaatsen. Ik voel mezelf niet minder christen, ik voel me niet meer verwijderd van het Christusbewustzijn omdat er geen sacrament is. Ik voel het aanwezig in mezelf. Is het sacrament niet in elk van ons aanwezig is, vermits we gecreëerd worden naar zijn beeld. God creëerde de natuur, de mens maakt toch deel uit van die natuur! We zijn natuur!” De priester antwoord me via een vóórgeschreven en reeds lang gekende zin, :” wie door omstandigheden niet naar de kerk kan gaan, God komt tot bij hen. ” Hmm, niet veel nieuws aan de horizon. Ik voel dat de gesprekken niet dieper gaan dan wat al eeuwen geleden gekend.

Ik vraag aan de priester of hij zin heeft in iets zoet van de bakker. Bij mijn terugkomst heeft hij ondertussen 3 stoelen geplaatst op het terras. Ik loop af en toe naar binnen om de appelmoes in het oog te houden. Onder de herfstzon delen we een heerlijk gebak, een specialiteit van de regio met geconfijt fruit, terwijl de priester zijn persoonlijk verhaal deelt en wat hem op dit moment bezig houdt.
Later komt Michelle aan, een vrouw van de parochie. Er is onmiddellijk een klik en we vertrekken samen richting haar huis. Waar we samen een gezellige avond delen.

Voor het slapen gaan zie ik de situatie terug in de keuken met de priester en ons delen rond het sacrément. Een zin komt door meheen: ‘Mijn voeding, mijn brood wordt me iedere dag geschonken in de natuur. Zowel in het vertikale als in het horizontale.’ Met deze zin en een diepe rustgevende zucht val ik onder een sterrenhemel van lumineuze fluoriserende stickers op het plafond in slaap.

Hier een kortfilmpje… En nog eentje

Hier wat beelden en nog