Vroeg in de morgen verlaat ik mijn slaapplaats, ik had het geluk een warm nestje te vinden in een sportcomplex in Choisy le-Roi na een ganse dag regen sedert het verlaten van Parijs.

Het is nog donker buiten en ga opzoek naar een bar tot er wat meer licht komt. Alleen in het duister stappen, net naast de Seine en in de buurt van twee stations, doe ik liever met wat meer licht.

Aan de bar hoor ik de mensen praten over leeglopende tankstations. De stijgendeprijzen van de huren, de brandstof, de taxen die er dienen betaald te worden, het niet meer bekijken van de tv…. Ik voel dat het wat met me doet als ik hen hoor.

Een half uur later ben ik op stap. De eekhoorns rennen kriskras over straat hoogstwaarschijnlijk opzoek naar wintervoorraad. De ginkgo biloba begint zijn bladeren te verliezen.
De geur van de bruidsluier. Hmm, een geur die me niet echt bevalt. Ik dacht eerst dat het mijn kousen waren aan mijn rugzak, maar neen, het was de bruidsluier. Bahhh.

Aan de ingang van een bakker zit een man op de stoep. De man kijkt me aan en vraagt :” Mevrouw heb je geen klein muntstukje aub. ” Wil jij je iets aanschaffen in de bakkerij. “” Ja, een rond brood” “Is het zo een rond brood?”, terwijl ik er eentje aanwijs. Hij staat op en bevestigd mijn vraag. Een plat Marokkaans brood. Wanneer ik terug naar buiten kom en zijn brood geef zie ik zijn ogen glinsteren van dankbaarheid. “Merci pèlerin !” Later kom ik hem terug tegen en babbelen wat met elkaar. Guillaume, was 2 jaar geleden nog ambulancier en verloor zijn werk van de ene op de andere dag. Slaapt meer en meer buiten. En zoals hem zijn er er veel.

Ik stap nog wat verder en neem een rustpauze in een bar. Waar ik wat aan mijn dagboek schrijf en aanvul. Aan het venster zit een jonge vrouw met een meisje vermoedelijk 7 jaar jong. Terwijl ik sta te wachten op mijn koffie, hoor ik de jonge vrouw op een harde manier praten tegen het kind. De moeder verliest haar geduld, neemt de gom af op een brutale manier uit haar hand. Ik voel dat het iets met me doet. Mijn buikgevoel, mijn intuïtie spreekt me aan. Ik twijfel… mijn drijfveer – vrede installeren – is groter. Met durf stap ik naar de vrouw. Ik breng mezelf op de hoogte van de zittende vrouw. “Mevrouw mag ik je wat delen?” Ik zie de vrouw me aankijken en ik krijg een ja. “Ik herken hier iets in de situaties omdat ik het zelf heb meegemaakt. Het gaat hem hier niet zo om het meisje en wat ze doet, misschien begrijpt ze je niet. U verliest het geduld. ” “Ge zou voor min het geduld verliezen”, zegt de vrouw terwijl ze me aankijkt. “Misschien kan ze er niets aan doen en verliest u het geduld omdat het niet is zoals u wenst.” “En het is mijn intonatie”, zegt de vrouw wat kort. “Ik herken deze intonatie mevrouw”, terwijl ik naar mijn tafel stap en ga zitten met mijn rug naar hen toe. Ik hoor de vrouw haar toon zachter worden en liever. De spanning verdwijnt. Ik wordt mijn lichaam gewaar en voel het inwendig wenen, ik laat de emotie inwendig leven en accepteer wat komt. Het inwendige gevoel brengt liefde met zich mee en vult mijn Zijn waarin ik terzelfde tijd bewust wordt dat mijn beweging, een beweging van en in Liefde was. Wanneer de vrouw aan de balie staat om te betalen ga ik naar haar toe en zeg “Mevrouw, ik bied u graag het drankje aan”. “Waarom?”, kijkt de vrouw me verwonderd aan.” Om je te bedanken”, deel ik haar. De vrouw aanvaard en glimlacht.

In het Montgeron, een aangename stad en een fijne verademing na de voorbije steden van Parijs, bezoek ik de Sint-Jacobskerk. Een aangename kerkje met kleurrijke gedetailleerde en hedendaagse glasramen, met zijn mozaïeken alles gemaakt door de broeders van Maumejean en zelfs twee glasramen van Maria Magdalena.

In het bos van Sénart neem ik de ‘Magnificat’, een maandelijks boekje met gebeden uitgegeven door de kerk. Ik sla het open op vandaag en wordt onmiddelijk geraakt door de beginnende tekst van vandaag. Wat een synchroniciteit.
” C’est moi qui vous ai choisis du milieu du monde, afin que vous alliez, que vous portiez du fruit, et que votre fruit demeure.” (Cf. Jn 15,16)

Wat verder….
Devient la pierre d’angle qui vous porte, Pierre vivante et pain quotidien. Pour qui l’annonce et l’apporte…

Het is al laat. Ik zit in een salon van een klein kasteeltje aan de ingang van het domein ‘Le Sénacle’ waar de communauteit van Chemin Neuf verblijft.
Toen ik deze namiddag aanklopte deed zuster Maria Clara open. We hadden een aangename babbel. Ze was nadien wat verwonderd van de neen die ik kreeg van de overste bij de vraag voor een overnachtingsplaats terwijl het hier vol kamers en leegstaande huizen staat.
De neen kwam er omdat de regel des huizes is, enkel voor groepen. De zuster drong wat aan bij haar zusters en deelde me nadien “Als communauteit hebben we wat regels, wat een noodzaak is. Waardoor we telefonisch geen individuelen kunnen aannemen dit maakt ons werk moeilijker. Maar als we de onverwachte verrassing krijgen van een pelgrim aan ons deur, wanneer iemand aanklopt dan vind ik dat we flexibel mogen zijn. Zeker als er plaats is.” en zo zit ik hier in het salon.
Dankjewel María Clara.

Hier een kortfilmpje en nog eentje

Hier wat beelden en… nog