Sedert een paar dagen wandel ik op La voie de Sens. Een weg gecreëerd door een groep mensen die Parijs met Vézelay wilden verbinden om zo naar Compostella te gaan, via Vézelay. Een aangename weg met weinig beton, afwisselend natuur en kleine dorpjes en niet onaangenaam om Parijs te verlaten.

De bladeren dwarrelen langs meheen. In de verte hoor ik het geluid van het drukke wegverkeer die de omgeving vult. Een grote rodebol komt te voorschijn aan de horizon, de ochtendzon. Een laagje rijm hangt over het gras en creëerd een mystieke sfeer in de omgeving. Na een korte viering (vermoedelijk de laudes)
en een korte babbel met Maria Clara om haar te danken, verlaat ik ‘le Cénacle’.

Een lange weg langs appelboomgaarden brengt me bijna tot in Saint-Fargeau Ponthierry. In het bos zie ik af en toe bladeren op de grond die een cirkel aan het draaien zijn, alsof ze elkander achterna lopen. Een vrouw komt aangelopen, voor haar een hond ‘snickers’, een hond gered uit l’île de la Réunion waar honden als voer voor de vissen dienen. Ik schrik nog altijd van tot wat de mens in staat kan zijn voor eigen belang.

Een koppel komt aangewandeld. De vrouw kijkt naar mijn voeten. “Gaat u naar Compostella”,vraagt de vrouw. “Neen ik was er niet zolang geleden, nu wandel ik richting Vézelay. Ik ben wel op één van de wegen naar Compostella.” “En wandelt u met sandalen. Amai en zo mooi dat je voeten er nog uit zien”, zegt de vrouw verwonderd. “Dankjewel, ja ze zijn zo blij dat ze de openlucht mogen gewaar worden.”

In een rechte lijn verder wandelend neem ik de ‘magnificat’ in de hand en lees een hymne. Zo passend op de weg. In dankbaarheid, in verbondenheid.
Ik schrijf het even voor jullie neer.

‘Dans le matin qui se lève
Nous sommes devant toi,
Louant ton nom de Père,
Et notre aube se tourne
Vers la source cachée
De la lumière.

Quand le plein jour illumine
Nous sommes devant toi,
Soleil qui nous fascines;
L’ univers te rend gloire
Et l’esprit dans nos coeurs
Poursuit son hymne.

Quand sur nous l’ombre s’avance
Nous sommes devant toi,
Vivant de ton silence,
Mais nos chants vont renaître
En réponse d’amour
À ta présence.

Et quand la nuit étincelle
Nous sommes devant toi,
Clarté orignelle;
Nos louanges célèbrent
Au-delà de ce temps
L’aube éternelle. ‘

Aangekomen in Saint-Fargeau Ponthierry stap ik spontaan een reisbureau binnen met de vraag : ‘ welke mogelijkheden hebben jullie om van Marseille naar Alexandria te gaan.’ Blijkbaar is het voor hen een niet zo eenvoudige vraag om hier een antwoord op te geven. Wat het ook niet is, een vraag die buiten de reisaanbiedingen valt. Ik kreeg zelf een wat hoekig, kort antwoord op het randje dat ik de zaak zou verlaten. Ik zag dat’ tijd’ hier een rol speelde, hoewel ik er de enige was. Zoveel mensen die zich achterna hollen, zelfs in hun eigen hoofd. Zoveel druk die er op de schouders wordt gelegd en genomen. Prestatiedrang en prestatieangst. Die de ruimte niet nemen om zinnen, vragen, woorden te laten binnenkomen en te gaan voelen en wat het met hen doet. De tijd zelfs niet nemen om te ademen. Te leven. Zoveel mensen die verwijderd zijn van hun lijf.
Die al klaar staan met antwoorden terwijl de zin nog niet af is om dan kompleet naast de kwestie te reageren en dan verwonderd of vervelend doen wanneer men terug komt op de zin, vraag… omdat er geen verbondenheid is. Of omdat men al invult voor de ander zonder te checken. Il
Ik stak er een vleugje humor in en de vrouwen werden een beetje zachter. De antwoorden werden ronder, breder, openen, creativer en plots werd het hen zo boeiend dat ik werd uitgenodigd om plaats te nemen aan een bureau en we samen opzoek zijn kunnen gaan naar mogelijkheden.
En een beetje later zag ik twee lachende, levendige dames en ik verliet de zaak met ‘zicht en licht’ op mijn weg voor binnen enkele maanden.