Iedere dag stap ik een paar keer doorheen mijn tuin. In alle rust zonder fysiek werkelijk iets te doen. Alles mag erbij liggen zoals het is ook al heb ik een lange lijst om aan te pakken: dakpannen verwijderen, dak isoleren, houtstapelplaats afbreken, muur voegen, houtstapelplaats terug opbouwen, composttoilet bouwen, venster beschermen tegen volgende winter, hout vervangen in de muur, hagen verwijderen, kapotte materie wegbrengen, terras herstellen, sauna deur deftig afwerken, muskietennet maken, enz…..een ganse boterham waarbij alles op zijn tijd aan de beurt zal komen.
Niets doen daar kan ik evenveel van genieten als aktief bezig zijn. En het vertragen zorgt ervoor dat wanneer ik met iets aan de slag ga ik goed weet hoe het aan te pakken.

Iedere dag genieten om de zaadjes te zien ontkiemen, vruchten te zien groeien, mijn neus in de bloesem te steken, de insecten observeren hoe ze doorheen de natuur bewegen…
Mijn eerste bladgroenten mag ik binnen een paar dagen plukken. Al eens geproefd van een zelf gekweekte rucola sla en één uit de winkel… een hemelsbreed verschil.
De meidoorn bloesem is aan het drogen om thee te zetten in de volgende maanden. De citroenmelisse daar ga ik af en toe graag eens met mijn hand erdoor om zijn geur op te snuiven. Binnen een paar weken zal ik mijn eerste notenporto maken. Zou ik de vele 100 jarigen volgen die hun dagelijks slokje porto drinken. Wie weet.

Iedereen is ondertussen uit winterslaap zelfs de houtworm. Na de wezel, konijnen en de vele andere viervoeters ontmoet ik iedere dag een koppel fazanten die rond het eiland wonen. Een nest van zwaluwen nestelde zich net onder het dak. Iedere dag mag ik een koppel zwanen net over het veld zien vliegen naar een waterpartij en de reiger stoort zich niet aan mijn aanwezigheid. De boomklever, merels, pimpelmezen, roodborst springen tussen de hagen of vliegen van de kastanje in de note-n-laar om uit volle borst een avondlied te zingen.
1000 vierkante meter natuur waar ik dagelijks het leven vier.

De eerste rozen staan er terug. Ik breng dan mijn neus naar het hart van de roos, sluit mijn ogen om dan even…

Hoewel dit mijn droom is – die diep verborgen zat – die werkelijk is geworden, dit had ik me een paar maanden geleden nooit kunnen voorstellen. De voorbije tijd kan ik van dichterbij gewaarworden hoe gevoelig ik ben en dat er in die gevoeligheid een grote schat aan liefde aanwezig is. Dat ik gevoelig ben wist ik al lang. Maar tussen het weten en het subtiel gewaarworden in stilte, in het alleen zijn gaat het voorbij tastbare lagen. Ik probeer het te verwoorden… het weten is eerder in interactie met iemand anders. Het subtieler gewaarworden in stilte waar niemand aanwezig is nog iets anders.
De gewaarwording komt soms heel subtiel wakker in mijn lichaam en dit gebeurt bijna iedere dag. Er is dan inwendig een vloeiende vorm aanwezig die zich uit als een beweging van eb en vloed. Ik probeer er heel nauw bij te blijven, ernaar te luisteren, het verwelkome waarbij ik er bijna een stille conversatie mee heb. Soms uit het zich in tranen die ik kan laten stromen. Het gaat kort en bondig. En is heel bevrijdend. Waarom die tranen komen, ik zou het niet weten maar ze doen deugd.
En dan zijn er die momenten waar een diepe gewaarwording aanwezig is van diepe vreugde. In beide gevallen voel ik het leven als heel zuiver, puur. En in een diepe dankbaarheid. Het voelt als wanneer ik mijn armen wijd open en de liefde omarm.
Iedere dag mag ik de opkomende zon begroeten en haar ’s avonds bewonderen en danken voor wat ze bracht.
Ik moet even terug denken aan de drie woorden op mijn pelgrimstocht van Maria Magdalena: Leven, Licht, Liefde.

En wanneer het volle maan is ben ik blij om de maanden achter mij te tellen. De tijd die ik hier reeds woon en ik er mijn eigen stekje heb van gemaakt. Het verheugt me telkens om het licht in de nacht te moge bewonderen. Dan sta ik te staren naar de sterrenhemel waarbij er af en toe een vleermuis voorbij gevlogen.

Ondertussen ben ik het goed gewoon om hier zonder stromend water en electriciteit te leven. In de keuken heb ik niets te kort. Mijn eten smaakt even lekker zonder keuken robot. En een tv… Ik heb hier het grootste en schoonste scherm die er bestaat…. Ik hoef enkel naar buiten te kijken.

Iemand deelde me ooit je zal leven waar je de zon en de maan ziet opkomen en ondergaan. Een bijzonder persoon die ooit op mijn weg kwam. Dankjewel Adinda 🙏ik ben aan-gekomen. Verliefd op het leven.🤍