7april – 7u30 terug op weg. Het dorp ontwaakt, wel zonder bakker. Twee uur verder eindelijk vers brood, niet van een traditionele bakker wel van een plaatselijke supermarkt. De ochtend is grijs, pas op de middag in St. Marcel komt eindelijk de zon te voorschijn. Op het plein, een man. Ik vraag of hij me kan helpen met drinkbaar water. Ik krijg een volle fles. Hij kijkt naar de kerk en zegt “C’est fini tous ça! Si ont fait rien les eglises viendront des mosqueés”! Ik kijk hem aan, zeg niets voel een zekere verbitterheid. Hij nodigt me uit om bij ‘de moeder’ binnen te gaan. Ik dank vriendelijk. Ik drink mijn oplosbare koffie. Dit is natuurlijk niet gelijk aan een vers geurende zelfgemaakte koffie met een laagje schuim. Ik hoor een vrouwelijke stem “je vous invite pour le café”. De moeder, met beide armen in de lenden. “Merci madame. Je vient juste de me faire mon café”! “Oui, mes le miens c’est du vrai!” Hmm, dit klopt en zou waarschijnlijk veel meer smaken dan mijn koffie uit een pakje. Verleidelijk. Toch blijf ik neen zeggen, een overwinning. Clavy-Warby. In de verte zie ik een bejaarde vrouw,  zittend in een stoel.  Haar handen op haar knieën,  een wandelstok dichtbij,  een bebloemde short zonder mouwen.  Ik denk aan mijn grootmoeder.  Bij het naderen staat ze moeizaam op en gaat naar binnen. Zelf haar handelingen doet me aan haar denken. Mijn lichaam schrikt, een intens verdriet volgt. Met tranen in mijn ogen blijf ik verder stappen.  Een stevige stijging. Ik denk aan haar koppigheid, karakter en plots is het alsof iets me  de kracht geeft deze helling te doorworstelen. Boven op de helling staat een Moeder Maria beeld. Dit kon ik nu even niet meer slikken. Een fikse huilbui barst uit.
Ik eindig bij Thérese en Jean. Ze zijn blij mij te mogen ontmoeten.