Les Grèves

17 april 2014 – Een nieuwe dag ontwaakt.  De  zon laat zich heel subtiel door de bladeren zien. De ochtendfrisheid is goed voelbaar op mijn huid. De vogels zingen uit volle borst. Een lange laan, een grastapijt.
Nadien volgen uren wandelen langs ‘le canal de la Haute Seine’. Eén rechte lijn. Je kan er bijna met je ogen dicht op stappen. Mijn lichaam neemt éénzelfde kadans. Benen, armen, één vloeiende  beweging. De zon staat ondertussen al hoog. Mijn hoofd komt mooi rechtop. Ik ga vooruit zonder bijna te voelen dat ik een voet op de grond plaats. Ik bel de priester van Payns,  verantwoordelijk voor de pelgrims.  “Allo, presbytère de Payns” antwoord een man met een vreemd accent. “Bonjour mon père, je suis un pelerin pour Compostelle….”. Mijn zin nog niet volledig af krijg ik volgend antwoord ” Ecoute je n’ai pas le temps de m’occupé des pelerin dans la semaine Sainte”. Euhhhhh “Au revoir monsieur,  bien aimable, merci”. Hooo.
In de verte langs het kanaal zie ik een bejaard koppel hand in hand wandelen. Haar rokje wiebelt heen en weer op het ritme van haar heupen. Hij een wandelstok in de rechterhand. Eventjes staan ze stil. Ze legt haar hoofd op zijn borstkas. Hij geeft haar een zoen. Op de voorgrond een wezel die naar me komt toegelopen. Bruusk stopt de wezel voor me, alsof hij beseft dat hij er niet alleen is. De wezel keert terug op zijn passen.  Hou eventjes halt, kijkt me aan om dan verder te verdwijnen in het lange gras. Ondertussen sta ik naast het koppeltje. “C’etais jolie a voir votre amour l’un pour l’autre”. “C’est la magie du Canal”, antwoord de man met een glimlach.

Clesles