Ik passeer een beenhouwerij. Oh… ik keer terug op mijn passen. In de etalage, verse rillettes. Ik ga binnen en koop me een kleine portie. Een proevertje om terug even de smaak te herinneren. Een herinnering uit mijn jeugd toen we ieder jaar voor een weekje in de Loire streek verbleven bij een vriend van mijn vader.

Op een terras van de PMU-bar neem ik mijn ontbijt en lees – raar maar waar – een boek van Antoine de Saint-Exupéry, ‘Terre des Hommes’. Het verhaal dat de schrijver aanzette tot het schrijven van ‘Le Petit Prince’. De Kleine Prins, die dankzij Peter Callewaert aan het meereizen is.

De weg gaat langs bossen, velden en kleine pittoreske dorpen. Krekels dansen en springen voor mijn voeten; misschien is het Jimmy Cricket, de wijze krekel uit Pinokkio. Verlaten huizen vergroeid met bramen en andere klimplanten. Ik verlaat Eure-et-Loir voor de Loir-et-Cher. In de verte zie ik iemand hangen hoog in een boom. Een boomverzorger. Een korte halte en uitnodiging om iets fris te drinken laat ik niet links liggen. Samen met Michel, David en Jérôme – alias de eekhoorn – schuilen we ons in het frisse huis. De geur van de openhaard is aanwezig over het ganse huis. Na een klein half uurtje nemen we afscheid en stap ik verder.

Mijn voorvoet doet nog af en toe pijn. Het lichaam is eigenlijk iets heel bijzonders. Het zit vol waardevolle boodschappen. Men hoeft er enkel maar aandacht aan te besteden, er bewust mee om te gaan, zorg voor te dragen en voor je het weet komt het je iets vertellen. Toen ik kind was – en vooral de momenten aan tafel – hoor ik nog schreeuwen ‘tiens toi droite à table’; de donkere ogen en de opgetrokken dikke wenkbrauwen accentueerden het gesproken woord. De momenten dat ik naast de tafel stond van de leerkracht snit & naad in het eerste middelbaar. Iedere dag werd ons ingefluisterd dat we fier moesten zijn: ‘hou je recht. Trek je buik in. Borstkas vooruit. Schouders naar achter’. Owee, als je het zo niet deed, dan kwam al heel snel een oordeel. En dan bij de rijkswacht, wanneer in peloton werd geroepen ‘geef acht’ en ze voor je neus op amper twee centimeter stonden te brullen. Om te eindigen een paar jaar geleden, toen er iemand op mijn houding kritiek gaf omdat ik recht liep… Allemaal van die situaties die er eerder voor zorgen dat men er voorovergebogen bij loopt. Wel, ik ben heel blij dat mijn voet op deze plaats me pijn doet. Want telkens komt ze me vertellen dat ik het recht heb een gezonde rechte houding aan te nemen, en neen, een gezonde rechte houding is niet hetzelfde als borstkas vooruit, schouders achteruit, opgetrokken en buik ingetrokken.

Ik stop op een camping. Voor de eerste keer probeer ik onder de blote sterrenhemel te slapen.
Mijn tent heb ik thuisgelaten, mijn rug zou het gewicht niet kunnen dragen.
Onder de blote sterrenhemel vol vallende sterren en het melkwegstelsel val ik in slaap.