‘Je vous offre un café!’ Ik kijk op. Een vrouw in een lang kleed met bloemetjes, een nachthemd, daarop een mouwloze vest. In de rechterhand een grote emmer met een deksel erop. ‘Ahh, volontier madame. Je refuse pas’, nog aan het ontwaken na een zalige nacht onder de blote hemel. ‘Cela va vous réchauffer’. Een paar minuten later staat een verse koffie in een beker en een stukje keek naar me te lonken.

Door de vochtigheid is mijn slaapzak nat aan de buitenkant. Gelukkig niet binnenin, wat niet ten goede zou gekomen zijn voor mijn nachtrust. In de ochtendzon hang ik hem te drogen. Terwijl ik bij de buren aan tafel een ontbijt neem.

Een lange weg in de blakende zon neemt me mee langs ‘Le Loire’.
Aan de oevers vissershuisjes, die me doen denken aan de vele series en tekenfilms van Tom Sawyer die ik zag als kind op tv. Ik kon toen altijd wegdromen na zo een serie.

Een energie komt hevig door mijn lichaam. Ik probeer er zo zuiver mogelijk naar te kijken zonder er me teveel mentaal aan vast te grijpen. Niet evident. De sensaties reizen heen en weer over mijn lichaam. Een sensatie die me niet onbekend is. Ik laat het gebeuren. Vreugde en angst vergezellen elkaar. Mijn ogen komen vochtig te staan. Mijn adem helpt me de energie te kanaliseren. Borstkas en buik nemen ruimte in.    Ter hoogte van mijn keel vind de energie geen doorgang. Het is wat het is en probeer er niet teveel aandacht aan te schenken. Het is duidelijk dat mijn lijf er niet klaar voor is. Ik vertrouw erop dat de weg me verder duidelijkheid zal brengen. Hoewel ik diep in mij ergens wel al bewust ben waar het mij zou kunnen brengen, wacht ok geduldig af.

Op weg hou ik halte in een kleurrijke bibliotheek. Een jonge dame ontvangt me rijkelijk. Haar blonde haren worden extra geaccentueerd door het licht die er doorheen schijnt. Net engelen haren. Haar kleurrijke kledij maakt het plaatje af. 

Vendome

Vendome en haar vele eilandjes

Op de markt van Vendome spreek ik mensen aan voor een overnachtingen. Al heel snel komt hulp. La hospitalité du chemin is aanwezig. Nog tot ’s avonds laat zit ik te praten met Michel terwijl mijn kledij in de wastrommel zit. Eens uit de trommel zie ik mijn wollen t-shirt die grote gaten vertoond. Hmm, de 40 jaar oude machine had geen rekening gehouden met mijn een bh. Voor ik het besef is het middernacht en sluiten we de avond af met het ophangen van mijn was.