La Vienne

Met mijn armen wijd open, open ik de ramen van mijn slaapplaats. De frisheid van de morgen komt me tegemoet. Het voelt wat vreemd na de voorbije warme dagen waar dag en nacht bijna dezelfde temperaturen hadden. Mijn voeten zullen daar blij mee zijn. Alsof we in één nacht van zomer naar herfst zijn overgegaan. 

Over ‘la Vienne’ hangt een fijne laag ochtendnevel.  Naar de bakker en dan een heerlijke koffie in een pmu bar. Ongelofelijk om te zien hoe kansspelen hier als zoete broodjes van de toonbank gaan.

De woorden liefde, graag zien, houden van… komen en gaan. Ze flitsen heen en weer en hoe meer ik probeer te begrijpen en vasthouden hoe meer ze verder van mij worden verwijderd, hoe meer mijn bovenkamer geen samenhang vindt. Hoe meer ik erover nadenk, hoe meer ik me verwijder van het gevoel, de gewaarwordingen dat liefde met zich meebrengt. Een gevoel die eigenlijk voor mij niet in woorden uit te drukken is. Ik vraag me dan af waarom ik daar dan zo mentaal mee bezig ben. van het ene komt het andere. Ontvangen, kunnen ontvangen…wat doet dit met me, wat doe ik ermee, wat installeerd zich…daar gaat het om…iets veel dieper. En zo gaat het een tijd door. Nieuwe kracht komt bij het zien van een veld bloemen.

Met veel moed wandel ik door de lange industriezone van Chatellerault. Zelfs de GR heeft dit stuk niet vermeden. Een  bezoek aan de Sint-Jacobskerk met zijn prachtig versierde voorgevel.

Op de camping maak ik gebruik van een stacaravaan. Een warm nestje na deze niet zo eenvoudige dag. In de verte hoor ik muziek. Waar muziek is feest, waar feest is, is eten. Ik kom op terecht in een multi cultureel centrum waar de kinderen met hun ouders het einde van het kamp vieren. Ik voeg me tussen de feestvierders en wacht mijn beurt af voor een maaltijd. Een jongen komt naar me toe. ‘Vous avez un sandwich pour moi’. ‘Tu a faim? Et ta maman, ou est elle?’ De jongen is alleen, geen centen en loopt wat verloren. ‘Tu veut un sandwich?’ ‘Oui’ Ik geef hem twee euro voor een bonnetje. Een eind nadien komt hij terug met de verkeerde bon. De jongen begrijpt heel weinig. Ik vraag de hulp van een volwassen, een volwassene die er niet voor open staat. Een jongen van tien schiet me te hulp. Het raakt me, de spontaniteit en hulpzaamheid die zo vanuit het niets komt. ‘Oh, cela me touche. Cela me va droit au coeur’, zeg ik tegen een vrouw die naast me staat. ‘Faut pas pleurer’, zegt de vrouw. ‘Oh, ca va madame, merci. C’etais si beau a voir’. Mijn dagje eindigt in vrolijkheid met zwierende muziek.

Eglise Saint-Jacques Chatellerault

Chatellerault