‘Bonjour, bon chemin’, roept een vrouw me toe. Wat verder stapt ze van de fiets. ‘Heureusement que il fait moin chaud’, weet ze me verder te vertellen. ‘Oh, oui la fraicheur du matin fait du bien’, antwoord ik terug terwijl ik de straat oversteek. ‘Vous voulez des tomates pour la route?’ ‘Oh, bhein, je dirais pas non’. Een paar dagen terug vroeg mijn lichaam om water, om me te laten dobberen. ’s Avonds had ik een zwembad waar ik mijn lichaam kon laten drijven onder de sterrenhemel. Gisteren kwam in me op dat muziek en dans me goed zou doen. ’s Avonds mocht ik meegenieten van zwierende muziek en dans. Daarnet kwam bij me op dat ik groenten mis op de weg…en zie. ‘La providence’ Met een doos vol verse tomaten en wat peterselie neem ik afscheid van Annick.

Regen is op komst. Naast le vieux Poitiers een lange romeinse weg. Ik voel een beklemming boven mijn borstkas. Ik maak de riemen van mijn rugzak wat losser. Mijn lichaam schreeuwt binnenin en vraagt om een luide hoge kreet te kunnen uiten. Het lukt me niet. Een belemmering, angst. Angst om mezelf te verliezen, om gehoord te worden. En zo kom ik terug bij het gebied boven mijn keel. Een donkere dringende lucht, een weg, twee bomen. Ik hoop dat wat aanwezig is, tijdens deze tocht leven mag krijgen. Dat mijn kracht, vertrouwen en hoop in wat is en mag zijn me zal helpen vrijuit in liefde te mogen zijn.

Onder de paraplu sta ik aan het openlucht museum van la bataille de Poitiers. Een interessante geschiedenis over kelten, barbaren,  het geloof. Een tekst neemt mee in het verhaal, een beschrijving van in een heilig schrift waar letterlijk onder een vers geschreven staat: wie ten strijde vertrekt zal een grotere pardon ontvangen en verdient een grotere plaats in de hemel. Ik voel kwaadheid naar boven komen. Ik denk dat geen enkel mens die het hart op de juiste plaats heeft, die geweldloos door het leven is gegaan en gaat, ooit gemeld heeft te doden om de hemel te verdienen. Een mooi voorbeeld hoe machthebbers de bevolking in zijn greep heeft gehad en de bevolking manipuleert. En vandaag zijn er nog altijd die zich laten manipuleren. Goed en kwaad kan men vandaag zelf niet meer uit de geschriften halen. Het wordt tijd dat een herziening komt. Pijn is binnenin voelbaar aanwezig. Ik hoop dat er ooit een dag zal zijn waar de mens hier neen zal kunnen en durven tegen zeggen en waar we allen schouder aan schouder zullen kunnen staan in vrede zonder angst van machthebbers. 

Om de hoek in een bos. Een gegrom. ‘Mambo?’
Een vrouw volgt. Ze steekt haar hand op, een brede glimlach volgt. Soms zijn er van die contacten waar je voelt alsof je elkander al langer kent. We blijven zo een kwartier staan babbelen over de weg. ‘Il parait que il y a beaucoup de monde sur ‘la frances. C’est juste?’ ‘Oh vous savez si ont donne de l’atention au point noir en va le reçevoir. Et de meme si en voit le point blanc. En reçois ce que en veut voir’. ‘Oh, merci cela vient au bon moment. Demain c’est le bapteme de mon filleuil’. ‘Un jour je ferais le chemin et peut-etre plus vite que je le crois’, vertelt de vrouw me. De babbel is zo aangenaam dat het aanvoelt afsof we nog uren zouden kunnen babbelen. We nemen afscheid. ‘Comment tu t’apelle’, vraag ik. ‘Lucie’, terwijl ze zich nog omdraait en we naar elkander zwaaien.
Dit gesprek deed iets met me, alsof er antwoorden komen op de vragen waar ik me zo heb vastgehouden over het woord ‘liefde’. Alsof er op bepaalde plaatsen in mijn lijf openingen, doorstromingen komen. Ik laat het leven en in volle vertrouwen zal het me de komende dagen wel duidelijker worden.

Het laatste stuk van de dag brengt me over een lange weg tussen velden. Op en neer. Een weg die mijlen lang uitziet. Mijn voeten beginnen wat spanningen te voelen. In de verte een kerktoren. Dit zou wel mijn eindpunt kunnen zijn. Een weg die me doet denken aan la Meseta in Spanje op de Frances.