Les cocos d’amour

Een knuffel, een handzwaai. Ik neem afscheid van Coco. De ochtend is grijs. Mijn rugzak weegt zwaar. Ooh, dit beloofd. Ik voel dat ik moed nodig zal hebben. Het weer daagt me uit. Een druppel, droog, een druppel…zo gaat het de ganse dag door.

Er blijft voortdurend iets in mijn lijf hangen. Ik probeer het te achterhalen. Iets maakt me triest, weemoedig. De woorden: ontvangen, graag zien, afscheid, delen zijn aanwezig. Ik draag het mee op mijn pad.

Een dagje rust bij mijn vrienden heeft me deugd gedaan. Lang geleden dat ik eigenlijk nog eens de tijd nam om gewoon languit te genieten van een gesprek, de zon en het water. Samen tafelen, lachen, delen zonder echt moeten bezig zijn met afspraken en organiseren. Elkander graag zien, gewoon zijn. Merci les Coco d’amour.

Dolmen

Een geitenboer laat zijn geiten buiten. De vinnige dieren krijgen hun maaltijd voorgeschoteld. Een dolmen trekt mijn aandacht.

Aan mijn linkerkant staat de maïs te dansen in het veld, rechts buigen de zonnebloemen hun hoofd naar beneden alsof ze er depressief uit zien. Jaja, Jasmine wat doe je…volg je… dansen het leven tegemoet of laat je je hoofd hangen. Net als de wolken, kies ik voor bewolkt of een opklaring. Ik zet wat muziek op. Willem Vermandere, hmm niet altijd vrolijk, soms wel grappig. Ik schakel over naar ‘les freres et les soeur de Jéruzalem’ hun stemmen klinken hemels en zijn hartverwarmend. Het doet me deugd.

Ik laat me leiden door de weg en neem af en toe een stukje GR om dan terug een andervstukje camino te nemen. Via verlaten dorpen kom ik aan in Dangé les Rosiers waar ik met open armen wordt ontvangen door de burgemeester. De eerste overnachting in een pelgrimsherberg. Een schitterende herberg waar ik alleen zal verblijven.