Het busstation. Te vroeg. Een koffie onder een voortent. Een mobiele koffiebar. Ronde hoge tafels vullen de tent. Op tafel een ronde asbak vol blutsen aangeslagen door nicotine. Een krant. Ik draai de eerste pagina open. Een foto, een man met een kapsel die me aan mijn nonkel doet denken – hij liet zijn zijharen zolang groeien totdat hij deze over zijn schedel kon leggen tot de andere kant van zijn hoofd was bereikt – als kind schrok ik toen ik hem in het zwembad plots kaal voor mij zag staan. Een lange start bengelde nonchalant op de zijkant. Net zoals grijs worden, associëren mensen kaal worden met oud zijn. De maatschappelijke eeuwige jeugd nastrevend.

Een titel. Grote dikke vette letters ‘Tegen de wereld in’. Eronder een plan of is het eerder een gebied verdeelt in vier gelijke delen. Of laat ik hier eerder het woord gebruiken ‘sectaire’ delen. Allen met hun eigen geloof. Al eeuwen streven en oorlog voeren om wat van wie is. Wat aan wie toebehoord en dit op een wereld die van iedereen is. Elk met hun eigen godsdienst met aan de basis – vrede, onvoorwaardelijke liefde, barmhartigheid, vergeven en nog zoveel meer…- en toch zodra mensen een grens oversteken naar een ander deel is het alsof de basis niet meer bestaat, alsof alles met rook is opgegaan…en ja… zelf realiteit. En toch hebben we allen dezelfde basis. Vreemd niet!

En wat als we nu idd in vrede met en naast elkaar gaan staan. In vrede gaan staan, is muren wegnemen, is stoppen met de gedachte ‘dit is van mij’, is stoppen met de gedachte daar heb ik recht op.  Wensen we niet allen de vrede! Wat is daar nu zo moeilijk aan! Laten we niet in de val terecht komen die al eeuwen bezig is. Laten we een tegenbeweging maken en in vrede stappen.  Staat er niet geschreven  ‘tegen de wereld in’.  Samen in vrede, wie stapt mee! Laten we in vrede staan!