Ondertussen ben ik al vier etappes verder dan Lucca.
Altopasso, San Minato, Gambassi en San Giminiano.

In een bar vraagt men of ik een ‘timbre’ wens, een stempel in de credential. Zelf ben ik niet iemand die op jacht ga naar stempels, maar als de mensen mij met fierheid vragen om die erin te plaatsen, kan ik hen dit geluk niet ontnemen. Je ziet de mensen zo opfleuren. Zalig toch!

De pelgrims zijn vertienvoudigd sedert Lucca. Volgens velen zou dit een mooi stuk zijn tot aan Siena. Het voelt wat vreemd om plots zoveel wandelaars te ontmoeten terwijl ik weken alleen op de weg was. De pelgrimsherbergen vullen zich dan ook heel snel.

In Altopasso hebben Laurent en Pascal de autobus genomen naar San Minato. Minder fijn voor hen, wel fijn te zien hoe Pascal aan zelfzorg doet. Rust zal het been en ontsteking heel goed doen. Dit is trouwens het ene wat je kan doen… rusten… in tegenstelling tot velen die onder pijnstillers, ontstekingsremmers de weg toch maar verder zetten. Soms met grote gevolgen nadien…
Het is echter niet het eindpunt van een pelgrimstocht die belangrijk is, wel wat je onderweg mag ontvangen en leren… en vooral wat je ermee doet en hoe je ermee omgaan.
Wandelen is echt een heel goede manier om te leren zorg dragen voor lichaam en geest.

De weg gaat golvend over de heuvels van Toscanië. Geen bomen om af te koelen, harde ondergrond.
In het stijgen neem ik kleine stapjes en duw ik me af op mijn wandelstokken. Dit zorgt ervoor dat mijn benen wat gespaard blijven. Mijn armen integendeel hebben wat meer werk. Straks krijg ik nog oksel of borsttendinitis 🙂 .

In San Miniato heb ik voor de tweede keer – en dit in vier jaar pelgrimeren – samen een avondmaal genomen met ongeveer tien andere pelgrims.
En hoewel ik in de dag alleen wandel ontmoeten Pascal, Laurent en ik elkander op dezelfde plaats ’s avonds. Het is zelf zo dat ik samen met hen op voorhand een plaats reserveer in een herberg voor de dag nadien en we samen de rest van de dag doorbrengen. Ik denk dat het zal onweren binnenkort 😉
Ik zal nog moeten geloven dat ik een’ echte’ pelgrim aan het worden ben volgens de zovele hedendaagse regels, wetten, etiketten die er gecreëerd werden op de weg… Of aan wat ern pelgrim moet voldoen… Hmmm, psst geen paniek Jasmine is er nog altijd.