Sermoneta

Ik breng nog een bezoek aan de verlaten kerk. Met een grote lamp ga ik op ontdekking… Fresco’s. Ik voel me net als in de ‘English Patient’ wanneer Juliette Binoche de fresco’s mag ontdekken…. Engelen, sporters, Maria, Jesus, Maria Magdalena…

Ik verlaat de stad deze keer niet dalend, verder stijgend…. een kruistocht… Voor de zoveelste keer… ik kan ze niet meer tellen.
Kilometers lang wandel ik over asfalt met een vergezicht tot aan de zee. Links wandelen de koeien langzaam over de rotsen.
Een man staat zijn heg te snoeien met een heel bijzonder hoedje op…een hoedje van papier.
“Buongiorno… belissimo”, zeg ik hem terwijl ik naar zijn hoofd wijs.
Zijn kranten hoedje is gevouwen net als een militaire hoed. Hij neemt het af en meld dat het fris is op het hoofd en er af en toe wat wind door kan… Hoe… Heel eenvoudig, hij scheurt er een stukje papier uit…

Af en toe springt een krekel op mijn rugzak…soms denk ik dat het rood ervan mij werkelijk insecten aantrek.
In een wei zit een valk, gekwetst. Ik probeer nader bij te komen. Een prikkeldraad houd me tegen. In mijn bovenak van mijn rugzak zit nog wat vers spek. Ik haal het uit, maak het wat los. Schud ermee heen en weer en hoop dat de prachtige vogel tot bij mij kan komen. Helaas, het dier ziet duidelijk de beweging, maar het lukt hem niet naderbij te komen. Ik gooi het spek in zijn, haar richting.

Een donker rood, bruine aardenweg. Een gracht… koeien, stieren, kalveren. Ze schrikken… en zetten het een paar meter op een loopje. Aan de staart van de groep… een stier, de leider… af en toe draait hij zich om en kijkt me aan. Wanneer hij schuin de weg oversteekt, steek ik schuin over in de andere richting. Ik blijf wijs achter hem aan lopen als teken dat ik zijn positie als leider respecteer. Nooit gedacht dat ik dit ooit zou doen 😉
De talrijke vliegen die op mijn huid kleven horen er ook bij. En zoals hij zijn staart gebruikt, is mijn sjaal welgekomen… Met een gelijkaardige beweging jaag ik de agressieve vliegen weg… Weg.

Een tekst van op FB blijft in mijn geheugen hangen… Onderwerp… Geld, Trump, Inca’s, énergie… Een niet goed gevoel… Macht, manipulatie, rechtvaardiging… Zijn de woorden die bij me binnenkomen… Twijfel, om te reageren… Het laat me niet los…
Plots wandel ik in een dikke spinnenweb… Ik vloek, een vloek… Het is duidelijk… Ik blijf uit de kluwen. Mijn twijfel is voorbij.

Mijn mond voelt droog… Ik dien spaarzaam te zijn met mijn water tot ik een vrouw zie. Op haar hoofd een doekje. Een stuk stof met een knoop vastgemaakt onder haar kin. Ik vraag haar of ze me kan helpen met water. Wanneer ze me aanspreekt, ik bedoel een woordenvloed aan woorden, zie ik dat haar twee voorste tanden ontbreken, vergezeld met een brede glimlach.
Ik vertel haar dat ik naar Monte San’t Angelo ga. Ze wijst naar de berg achter me en doet me verstaan dat hij aan de andere kant ligt en korter is, wat juist is. Aantal kilometers hebben echter geen betekenis meer.
Met een frisse fles water stap ik verder, “Mille Grazie, buona journata”, roep ik haar nog toe.

Wat een luxe… Water