“Buongiorno, mille grazie…”, terwijl ik mijn handen voor me hou, handpalmen tegen elkaar. Eén van de vijf priesters de la Trinité staat in de berm op een paar meters, in de hoogte boven me… Hij maait het gras af. Zes uur in de morgen. Terwijl de ene zijn dag al goed bezig is, hebben mijn benen nog wat opwarming nodig…
Ik slenter eerst wat door Vertelli. Trappen op, trappen af, verborgen tuinen, patio…

En dan is er altijd zo een moment van… ‘Alle hup… Daar gaan we, een nieuwe dag tegemoet’. Dan worden mijn stappen wat groter en forser.
En na een uur ben ik al vergeten vanwaar ik kom.

Uren wandel ik alleen… Allé in wezen ben ik dit nooit… Alles is energie rond mij… één met al wat is, fauna, flora, de mens, de elementen… Zelf met minder aangename zaken. Dan kijk ik eerst bij mezelf, wat zegt het over mij, wat doe ik ermee en dan kijk ik door de muur van de ander. Zo bestaan er voor mij geen onaangename zaken niet meer. En kunnen we op deze manier allen één-zijn. Daarin mogen en kunnen staan kun je naar mijn idee alleen maar Liefde zijn. Geen liefde of geluk die je van buitenaf gaat zoeken. Liefde die je van binninin laat groeien… daar waar de wortels zijn. Voelbaar zowel in horizontale als in de vertikale richting. Pelgrimeren en hoe ikzelf pelgrimeren ervaar en beleef is voor mij een manier om dit in zijn totaliteit te kunnen beleven. Het brengt je een dimensie meer. Je bent voortdurend geaard, wat nodig is om de vertikale richting op een evenwichtige manier te beleven en je openstellen. Dit zonder je iets bijzonder moet kennen of leren. Als ik terug kijk naar het eerste moment toen ik Jean-Paul ontmoette en de laatste dag…het was een prachtige voorbeeld van hoe iemand zei “moi je suis plutôt de terre”, nadat ik hem vertelde over mijn buizerd verhaal. Tot de laatste dag hoe krachtig hij kon aanvoelen en begreep wat de weg inhield. En eenmaal je ermee in contact bent gekomen verlies je het nooit meer.

Onder een boom een kudde schapen…schaduw…
Ze hebben groot gelijk… Dieren, ze kunnen ons zoveel bijbrengen…
Een smal minibusje rijd langzaam voorbij. Twee oudjes. Een dik gerimpelde huid, getekend door de vele levensjaren. Ze vertragen en kijken me verwonderd aan…
Onder mijn voeten asfalt… en met mijn lichte schoenen, is het prima wandelen. Zo zie je maar hoe alles veranderlijk is. Waar ik een maand geleden over aan het neuten was, doet me vandaag niet.
Dat wat was, is niet meer en wat is waarschijnlijk niet zal zijn. Behalve wanneer men vasthoud en in je geheugen en lijf blijft vastspelden zoals aan een prikbord om niet te vergeten.

Abbadia di Valvisciolo

Een bezoek aan een Abbadia di Valvisciolo en na een stevige klim beslis ik om mijn lijf te laten rusten in Sermoneta.
Waar ik in mijn kamer (in de kerk) mag genieten van Engelen stemmen (koor) van een Steiner school.