In de prachtige Abbadia di Formoso geniet ik van de frisheid en de stilte. Een prachtige abdij met een goed bewaarde kloostergang. Ik blijf er wat rondhangen. Het brandglas in de kerk is gelijkaardig als deze van in de Basilica Sao Paolo in Rome. Het ziet er bijna uit als een vel van een boom met zijn tekeningen en spiegelingen.

In een rechte lijn wandel ik richting Terracina. Richting de kust. Een aangename wind streelt mijn haren achteruit. De zon schijnt recht op mijn neus topje. Ik ben de wind en mijn zweet dankbaar, beiden brengen mij verfrissing.

Het wandelen is bijna als een Mantra. Beweging na beweging in een blijvend zelfde ritme… Mijn hoofd is vrij van woorden… Rust in lichaam en geest… Ontspannend.

Via de ‘Via Apia Antica’ kom ik aan in het historisch centra van Terracina… Vijf dagen verder dan Rome… verbonden via dezelfde Romeinse weg.
Ik zoek een overnachting en kom terecht in het gemeentehuis. Een vrouw helpt me zoeken.
Na een half uur ben ik opzoek een adres in een gebouw van de 18°eeuw… bij Elvira. Een warme welkom. Hospitality.
Elvira kookt ’s Avonds pasta pomodori, met basilicum en olijfolie. Een eenvoudig en heerlijk klaargemaakt. Ik bracht een meloen mee. De kat des huizes krijgt van mij een fikse kam beurt. Lucie, de kat geniet ervan en vraagt telkens naar meer. Met zicht op zee in een serene en rustig appartement midden de historische wijk ga ik dankbaar om wat al geweest is een nachtrust tegemoet.