Michel brengt me vandaag naar de Abbazia di Pulsano op acht kilometer van elkaar. Wat fijn om mensen te mogen ontmoeten die met zoveel openheid, fierheid en liefde verder delen wat hun waardig is. Terwijl hij mij met de wagen brengt zit hij vol enthousiasme te praten over zijn vrijwilligerswerk in de Abbazia. Gelukkig dat er op deze weg niet veel auto’s rijden. Een Italiaan die praat in een wagen… nu begrijp ik waarom sommige auto’s heen en weer zwieren (grapje Michele).
Eenentwintig jaar geleden zijn er hier terug monniken komen wonen en werd met man en macht de abdij gerestaureerd.
Ik krijg een kamer. Broeder Efrene toont me de abdij en de kerk. Geen broeder in lange pij, een jean en polo. Broeder Efrene en Pierre, samen met vele vrijwilligers onderhouden deze prachtige en serene plaats. Ik vraag aan Marie Lou of ik haar kan helpen in de keuken. Voorlopig niet… je mag in vakantie zegt Efrene. In het deurgat staat plots een pelgrim die ik weken geleden heb ontmoet en mij zorgen om heb gemaakt. Eigenlijk verschiet ik niet, diep vanbinnen wist ik dat ik haar nog zou ontmoeten. Om niet in detail te gaan… een verloren schaap die alle hulp weigert. En wanneer je hulp hebt aangeboden, alsook anderen en de hulp werd geweigerd dan kan ik alleen maar die keuze respecteren. Het ene wat ik dan kan doen is naast haar blijven staan.

Chiesa Santa Madré di Dio

Ik ga op mijn bed liggen en rust wat uit. Mijn lijf kan het gebruiken. En bekijk mijn weg voor terugkeer. Om achtienuur ga ik naar de vespers. Als teken van de samenleving te respecteren.
Na de vespers ga ik het gebied verkennen. Nu begrijp ik waarom Nicola zei dat de Abbazia niet zonder de grot van Monte San’t Angelo kon en omgekeerd. Ze horen gewoon samen. Evenwichtig.

Het valt me pas nu op hoe de dagen al beginnen inkorten. Een zachte avond hangt over de vallei. De Abbazia is gelegen op het uiterste van een rots met zicht op zee. Rondom rotsen en heremiet grotten. In de verte loopt hemel en aarde in elkaar.
’s Avonds na het avondmaal doe ik de afwas en gaan we samen op het terras. Ik steek de kaars aan tijdens de maansverduistering en samen zingen we les Complice of de dagsluiting. De broeders gaan slapen. Marie Lou en ik staan zij aan zij aan de balustrade van de terras. In stilte kijken we naar de maansverduistering, de planeet Mars en de vele lichtjes aan de horizon. Een windbries zorgt voor een aangename temperatuur. De andere pelgrim komt erbij samen met haar deel ik verder de avond.