Een pittige klim naar duizend meter hoog… in een ruwe prachtige natuur. De vergezichten zijn adembenemend… In de verte de Abruzzen die tot wel 2000 m hoog zijn. Ik geniet van de rust om me heen. Een GR pad…na twee uur wandelen worden de kentekens minder zichtbaar of onduidelijk. Op een niet goed zichtbare driesprong twijfel ik rechtdoor of naar links.
Aan mijn rechtkant komt plots een hert uit het groen gesprongen. Verbluft… drie meter voor mij.. ik sta bevroren te kijken… het lukt me niet om tot bewustwording te komen, alsof ik in een droom ben. Normaal gezien ben ik handig, snel bij het nemen van de camera… telkens wanneer ik een hert zie ben ik zo aan het klungelen… waardoor in beeld brengen onmogelijk is. Geen spijt hij staat op mijn netvlies. Telkens wanneer ik ze zie voelt mijn lijf ook vreemd. Hij verdwijnt naar rechts… De weg die ik mag nemen. Wat een krachtig dier.

Zes kilometer verder stopt voor mij de aardenweg en beslis ik om het GR pad te verlaten. Via de asfalt weg stap ik verder. In een volgend dorp neem ik een pauze. Een wagen rijd voorbij… De priester die me gisteren gastvrijheid aanbood. Ik bedank hem nogmaals voor de ruimte die ik kreeg. Hij vraag me waar ik heen ga. “Piano”, roept hij nog, zwaait en rijd weg. Een aangename man.
Ik check nog even bij de plaatselijke bewoners ivm de aardeweg. Het wordt afgeraden. Een man brengt zijn hand naar zijn borst en zegt “herba”. OK. Dat was duidelijk.

De zon zorgt ervoor dat de den zijn geur vrij geeft. Scabiosa, distels en een soort plant die naar curry ruikt groeien weelderig langs de kant.
Van de regio Molise naar de regio abruzzen. In de verte wordt het donker…. het komt dichter en dichter… Ik zal er niet aan ontsnappen… Geen ontsnappen aan… middenin… Een fikse onweersbui met hagelstenen. In een mum van tijd is de weg omgetoverd in een stromende rivier. Ik probeer mijn waardevolle papieren, camera en telefoon te beschermen tegen de regen. De ene auto na de ander rijd voorbij… Gedonder…. Gebliksem…. Hagel. Ik hoop op goede afloop. Niet enkel de weg die een rivier is geworden is aandacht en voorzichtig noodzakelijk ook voor de andere gebruikers van de weg, zelf in dit weer is aanpassen niet aan dd orde. Het zicht wordt korter en korter… Een wagen rijd voorbij. Ik zie zijn remlichten… Ik loop. De deur gaat open, zonder mijn rugzak af te nemen stap ik in…. Of eerder duik ik in. Een zucht… Ik besef het nog niet helemaal. Ik kijk hen aan. “Mille Grazie” “Jullie zijn engelen op mijn weg”, ik geraak ontroerd…. een traan. Als ik de staat van de weg zie besef ik hoeveel geluk ik heb gehad. Ik hoop die verder met me mee te hebben. Vier kilometer verderop zetten ze me in het droge af aan de eerste bar. Het water druipt uit mijn schoenen, mijn broek kleeft aan mijn benen. Ik ga eerst naar de kerk waar ik even op mijn eigen kan zijn in rust en waar ik mijn center kan terug vinden.

een bar vraag ik of het meisje iemand voor mij kan opbellen en om een vraag te stellen. In een mum van tijd staan vijf mannen zich op te dringen afsof ze een trofee moet verdienen. Ik blijf er rustig bij, zonder eerst even op mezelf te komen na een vermoeiende dag was me dit niet gelukt. Even de ruimte nemen voor jezelf is werkelijk geen tijdverlies, integendeel, ook al denken velen daar anders over.
Aan een goed frans sprekende man vraag ik hulp om een ander nummer op te bellen voor reservatie. Ondertussen bestel ik me iets om te drinken. Een cappuccino… erop een muzieksleutel en een hart… Slik… het raakt me en een traan rolt over mijn wang. Reservatie geregeld. “Vient la dame ma demander de t’amener”, zegt de Frans sprekende man. Een ander man zegt dat het moeilijk ligt en ik het niet zal vinden, hij dringt wat aan.
Ik bedank vriendelijk en zeg dat ik er te voet naar toe ga, de woonst ligt amper om de hoek. “Vous qui êtes catholique vous devrais savoir que les gents qui refuse de l’aide ne veulent pas etre aider”. “Monsieur ma religion ma appris à d’abord a demander si la personne en a besoin, de la respecter et de ne pas s’imposer”. “C’était une blague…” volgt er nog om zijn gedrag te rechtvaardigen. Ik zeg hem een goede avond, schudden elkander de hand en bedank hem voor zijn hulp. Ik stap naar het meisje en bedank haar voor de lieve noot op mijn cappuccino.

Na een nachtje slapen in een zaal op een zelfgemaakt bed waarvan ik genoten heb en super heb geslapen kies ik deze avond voor alles erop en eraan bij Vicenza….beiden samen zorgen voor evenwicht in mijn portemonnee.
Antonella een jonge tiener, en een spring in het veld verwelkomt me samen met haar moeder. Een heel aangename en hartelijke ontvangst na deze vermoeiende dag.
Vicenza vraagt of ze voor mij mag koken. Ik gun haar dit plezier. Wanneer ze me ’s avonds de maaltijd brengt en het op tafel neerzet steek ze haar schouders omhoog en zakt haar hoofd wat naar beneden. Ze maakt me duidelijk dat ze geen kok is, insgelijk meld ik haar. We hebben plezier samen in onze gebrekkige verstaanbare taal.
Na de maaltijd ga ik met haar voor de spiegel staan… “Ik ben een goede kok”, zeg ik terwijl ik mijn duim uitsteek naar mezelf en in de spiegel kijk. Ze herhaalt wat ik deed… Vicenza staat naast me als een fiere vrouw. We geven elkander een knuffel. Vroeg ga ik slapen. Uitgeput.