Vijftien augustus, Onze Lieve Vrouw Hemelvaart, ter hemel gevraagd. Het is muisstil buiten. De wolken hangen laag, ah, neen das just ik zit hoog in de wolken.
Een lange weg van bijna dertig kilometer staat me te wachten. Mijn tempo is nog altijd goed. De temperaturen zijn zalig en verdraagzaam. De wat lagere temperaturen en het bosrijk gebied maken het wat draaglijker.

Genietend van de natuur, van de vele vergezichten in de Abruzzo… De laag wolken beweegt met me mee, zoekt zijn weg golvend over de hellingen. Af en toe schijnt de zon op een dorp die ver beneden in het dal ligt.

Vele stronten liggen op de weg… Paarden… Ja… daar zijn ze… boven mij, naar beneden kijkend en ik naar boven. Ik zwaai en spreek hen aan… Bijzondere dieren… Af en toe rijd een wagen langs, het blijft rustig. Helemaal boven geniet ik van het gras onder mijn voeten…
Op een verkeersbord staat geschreven ‘Bienvinuti… provinzia Rieti’, dit voelt goed… Assisi nadert, nog een twaalf dagen vermoed ik.

Al een paar dagen wandel ik ook op de pelgrimsweg ‘Cammino del perdonno’, de geel-zwart-geel tekens die regelmatig te zien zijn.
Na de regio Abruzzo terug in de regio Lazio, waar ik weken geleden was op de Via Francigena.

Moederdag, Mariadag… Moeder-kind… Moederliefde… Vrouw… Ik vier de moeders, de moeders worden gevierd…
Ik voel me stil worden en naar binnenkeren. Er is iets… verdriet… pijn… Ik blijf verder stappen en zie wel wat komt…

Het duurt niet lang… mijn buik… leeg… een immense leegte…
Mijn buik zal nooit een kind dragen of gedragen hebben… Het raakt me. Ik word me bewust dat ik dit al jaren met me meedraag en ergens diep verdrongen heb. Zo diep dat het een gewoonte was geworden. Dat ik me hierin altijd sterk heb in voorgedaan. Het thema zwanger worden is altijd goed omzeild geweest en ik kom er altijd wel ergens aan ontglippen.
Eenmaal ben ik er me bewust mee bezig geweest… Dit was op het moment dat mij werd gevraagd om draagmoeder te worden. Een maand heb ik daarvoor de tijd genomen om tot een beslissing te komen. Ik stond voor de spiegel… buik vooruit… ik voelde vreugde…legde mijn handen op de buik… Wreef in een rondje, en kon het me bijna voorstellen dat ik zwanger was… Het ene moment waar ik er bewust aandacht aan heb gegeven in het openbaar omdat het mij werd gevraagd. Eén iets was duidelijk, draagmoeder worden kon niet, ik zou nooit mijn kind hebben kunnen afstaan.
Waarom heb ik dan geen kind! Deels omdat het anders gewild heeft… Ook angst… angst om zwanger te worden…angst om te ontvangen, ontvangen vanuit een heel diepe laag, een laag die niet tastbaar is (een tristesse komt over me heen)

Het is tijd om hieraan ruimte en tijd aan te schenken om dit een plaats te geven en verder te voelen wat het met zich meebrengt. Ik voel me ingetogen, zacht en nederig worden naar het leven.
De stilte van vandaag op mijn weg deed me goed. Af en toe kon ik huilen, niet doorhuilen want eigenlijk mis ik nu wel een omhelzing. Het gevoel mogen hebben dat iemand me hierin begrijpt…gewoon zonder woorden omhelst te worden in mijn vrouw-Zijn.

In Santa Lucia aangekomen ben ik uitgenodigd geweest bij mensen thuis. Mensen woonachtig in Milaan en op vakantie in het ouderlijk huis van de grootouders, om samen in familie deze feestdag te vieren.
Een heerlijk moeder – maaltijd werd me aangeboden… In een andere familie werd me een kamer aangeboden… Straks nestel ik me en eigen ik me een vroege nachtrust toe.