De Gentiaan staat uitgebloeid, campanula, anthémis zijn hier en daar nog zichtbaar. Terwijl de ochtendzon de bergtop in een warme gloed onderdompelt, vliegen wat vogels over de lage struiken.
Krekels in een verschillend jasje springen voor me uit. Marmotten huppelen over de grasveld om dan wat verder in hun hol te duiken. De rozenbottels contrasteren tegenover de helderblauwe lucht. De natuur verkleurt naar herfsttinten.
De weg stijgt zacht waardoor ik het bijna niet voel dat ik al bijna op 2000 meter ben. De omgeving van ‘Lac de Mont Cenis’ is een streling voor het oog. Een gamma van rood bruine tinten tot groen blauw. Ik laat me onderdompelen door de stilte en wat te zien is.

Weg van le Lac. Een huisje. Het huis van Noël en Joseph. Ik ga zitten op een bank en rust wat uit. Noël komt me vergezellen en al shell hebben we een fijne babbel. “Je vous offre à boire, que voulez vous”. “Vous avez du lait frais de votre ferme ?”, vraag ik haar. Met een groot glas verse melk van hun koeien komt ze terug me vergezellen. Wat later schenkt Noël me nog een overheerlijke, pure en kleur-rijke maaltijd. Beetje kip, rodebieten-aardappel salade, hmmm zelfs loof mag ik smaken. Ik sluit mijn ogen terwijl ik haar kookkunst mag proeven en richt me ten volle op de smaak en wat het met me doet.
Noël, haar man en één van haar kinderen wonen hier ongeveer vijf maanden op het jaar. Bij het begin en einde van het seizoen verhuizen ze al wat leeft van Bramans naar le Col du Cenis, en omgekeerd. Koeien, kippen, bloemen, honden, poezen… Allen de berg op of af… en dit doen ze al van generatie op generatie.
Het interieur is een zaligheid in al zijn eenvoud. Een betonnen vloer, een oude kachel in gietijzer. Een afwasbak in steen.
Tijd om terug verder te stappen. “Je peut vous embrasser Noël ?” “Bien sur”. Une embrassade.
Joseph ligt ondertussen met zijn vest als hoofdkussen in een hoek afgeschermd van de wind, een middagtukje te doen.

Onderweg stopt een wagen “en vous emmène en bas ?”, vraagt een man. Ik bedank en geniet nog van de laatste kilometers stappen van de dag. Na een stevige afdaling kom ik aan in Braman.
Hier en daar klop ik aan. Niemand thuis. Tot iemand me de weg wijst naar Mr en Mm LeBlanc. Ik klop aan.” Bonjour madame, je suis une pèlerine et à la récherche d’un abri pour la nuit.” De vrouw onderbreekt me, “on vous a vue, c’était vous à pied” en zo beland ik in een zalig huisje voor mij alleen en bracht de vrouw na het hart te hebben gevuld, wat vulling voor de maag.

Ondertussen ben ik al twee dagen in Frankrijk.
Ik zie gezichten, plaatsen, situaties… ik hoor stemmen van doorheen de vier maanden in Italië. Van mensen waarmee ik een deel van de weg heb gedeeld, of een kortstondige ontmoeting. De ontmoetingen met honden waarmee ik een boeiende innerlijke weg heb afgelegd. Van aangename tot minder aangename ontmoetingen of situaties… bij allen is een warm vreugdevol gevoel vanbinnen.

Sedert vorig jaar had ik de keuze gemaakt om mijn hart niet meer af te sluiten. De keuze om ook in moeilijke situaties me kwetsbaar op te stellen en niet meer zelf in hardheid te gaan.
Telkens terug evenwicht zoeken, mijn eigen grenzen respecteren. Mijn kracht die zich beperkte tot een bepaalde plaats in mijn lijf verspreide zich stilletjes aan over gans mijn lijf in zachtheid. Mijn kracht werd zachter en hoe meer er hardheid op de weg kwam, hoe meer ik de weg naar zachtheid nam. Hoe meer ikzelf de weg van hartelijkheid en openheid neem hoe meer de hardheid me opvalt. Ik ben fier dat ik trouw gebleven ben aan mezelf, dat ik ben blijven geloven in mijn kunnen en Zijn. Mijn volharding werd vol-zachtheid.

En wat voor mij niet aangenaam was is het daarom niet voor een ander. Mijn neerschrijven en delen van ervaringen, mijn gewaarwordingen, mijn realistische kijk vertrekt allen vanuit de weg die voor mij noodzakelijk was. Dus mensen als je naar Italië op pelgrimstochten komt, mijn ervaringen zijn daarom niet zo voor jou.

Ik ben alvast elk individu dankbaar voor wie ze waren. Ze hebben me doen groeien in mijn Zijn. En me geholpen in de weg naar binnen.

Grazie Mille a tuti.