Mijn denken is wakker… mijn lichaam is nog aan het ontwaken…een diepe nachtrust. Deugddoend.

Drie poezen staan aan een gesloten raam te miauwen en horen het huis ontwaken…een licht is zichtbaar tussen de houten latten van een luik.
Een vrouw in pyjama opent het venster.

De weg… een autoweg… une départementale…ontspannen. Of ik nu op asfalt of afwisselend in het bos wandel, het is van geen belang meer, de lage temperaturen maken het aangenamer en de benen zien er niet meer van af. Ernaast een autosnelweg. Voor mij een elektrisch netwerk, een schuur, metaal…

De zon… de wind…. de elementen. Voelen, gewaarworden… een continuïteit. Wanneer deze elementen op de voorgrond aanwezig zijn en ik met een vol-voelen me laat onderdompelen …
De vallei… bergen… rotsen…Eén worden met de natuur. Er bewust in staan en er deel van zijn,
dan wordt de schuur, de wagens, het metaal…
het wordt bijna nietig. Dit wat de mens heeft gecreëerd verdwijnt ten opzichte van wat het groter geheel creëerde.

In een mum van tijd kan alles met de grond gelijk gemaakt worden. Daar waar wij ons zo vaak zorgen om maken.
Dit ernaast, deze grootsheid daar waar we op staan, waar we in leven, waar we mogen Zijn, daar hebben we zorg om te dragen. Want zonder dit zijn wij niets…

De bomen, de aarde, de dieren, alle levende wezens en nog zoveel meer… die ons zoveel te leren hebben… We dienen samen met hen te leven, in plaats van ernaast of er tegenin. Zich laten onderdompelen door dit ‘Al’ is…

Een roofvogel laat zich horen en vliegt zijn nest uit. In Saint Jean de Maurienne bezoek ik de kathedraal met zijn eenvoudige schoonheid. ’s Avonds kom ik aan in een klein dorpje. Een plaatselijke bar. Een ongeschoren man aan de contoir… een sigaret… Op de tv, wielerkoers. Een biljart. Twee tegen twee, kinderen in de poucet.
Na een koffie, tijd om een overnachting te zoeken. De man achter de contoir vraagt waar ik heen ga en wat ik zoek. “Oh, j’ai fini mon chemin pour aujourd’hui. Temps pour me reposer mon corps. Je cherche un endroit chez l’habitant.” Wanneer de man dit hoort vraagt hij me, “vous payée combien ?” “oh, ce n’est pas ma manière de faire un pèlerinage monsieur. l’être humain le contacte humain, l’hospitalité passe avant la bourse.”

Een andere man vraagt me verder over de weg… Ze kijken me aan alsof het niet volledig tot hen doordringt.
Bij het verlaten van de zaak zegt de man,” je vous est entendu. Si j’aimais vous ne trouver rien. J’ai une chambre de libre.” Ik dank hem,” peut être à toute à l’heure.”
Wat verder spreek ik iemand aan en zonder nadenken krijg ik een volmondig ja en wordt ik naar een tweede verdiep begeleid waar ik na een poetsbeurt en de ruimte te verluchten een nacht zal doorbrengen. Voor het slapen gaan eet ik nog wat kleins in de bar – eigenlijk een auberge en restaurant ook, maar door duidelijke persoonlijke problemen wordt verwaarloost, helaas. De man tovert me een heerlijke omelet met groenten, uit de restante van zijn keuken. “Je vous félicite monsieur, l’omelette étais délicieux.” “Bof, ouais c’était pas grande chose”, zegt de man halfingeslapen. Het was een eenvoudig feestmaal.