De twee volle dagen rust in Vézelay waren deugdzaam.
Mezelf drie nachten toedekken onder een dikke laag wollen dekens. Warmhartige ontmoetingen. Bijzondere ervaringen en gewaarwordingen. De ontmoeting en eenwording met nieuwe, waardevolle en intense lichaamssignalen in het samenzijn met anderen. Met een wederzijdse dankbaarheid.
En terzelfde tijd een hoofd die volledig aan het loslaten is. Zelfs een verkoudheid kan vreugde brengen.
Twee dagen doorbrengen met José. Delen, boodschappen doen, samen koken, samen eten, lachen. Een nieuwe vriendschap.
Kennis maken met Marie… – en de rest ontsnapt me- die me wat kennis bijbrengt hoe een icoon te creëeren. Vertederd zijn door een hoogbejaarde orthodoxe priester die in een bolletje gedraaid zit in de basiliek tijdens de laudes. Zijn lange armen die zijn opgekrulde ledematen omarmen. Zijn grijze lange baardharen zien bewegen bij het gebed. Hem horen het orgelgeluid meeneurien…. Ik zou beide personage zo in een strip kunnen plaatsen met dwergen, pratende dieren, een eenhoorn, een tovenaar…

Een Barokconcert met 5 jongeren waar ik niet enkel genoot van hun muziek, ook van het zien hoe ze met veel enthousiasme hun talent naar voor brachten. En geef toe wie zou nu geen vreugde voelen bij…

Op zaterdagavond werden er op zeventien sanctuaires in Frankrijk het 25 site uur samen gevierd. Waaronder belangrijke pelgrimsplaatsen zoals Rocamadour, Mont Saint Michel, Chartres, Ars, Le Puy-en-Velay, Lisieux, Lourdes…samen op hetzelfde uur de klokken deden luiden.
En dan een avondwandeling met toortsen doorheen het dorp vergezeld door een gids en zijn pelgrims verhalen. Daarna werden we door de broeders en zusters van Jeruzalem met muziek en tekst meegenomen in de basiliek om te eindigen in één van de vele 12°eeuwse kelders- Pelgrimszalen- die de inwoners van Vézelay in de tijd hebben gegraven door de grote opkomst van pelgrims tijdens belangrijke feesten. De Pelgrimszalen waren allen met elkander verbonden waardoor er ondergrondse gaanderijen ontstonden. Stel je voor 10000 pelgrims per dag.

Na een gezegende en telkens onvergetelijke pelgrimszegen, ondertussen terug op stap. Mijn lichaam is terug op kracht en gevuld met heel veel moois.
Richting Mont Saint Michel.
De herfst is hier eindelijk ten volle voelbaar. En overal zichtbaar. De natuur maakt zich klaar om naar binnen te keren…
In de beweging voel ik dat mijn lichaam dezelfde richting volgt en naar vraagt… En hoewel de natuur er somber uit ziet en de zon er niet doorkomt, mijn lichaam is vol- licht.

Een lange weg doorheen le bois de Madeleine. Een buizerd vinden langs de baan, waar kop en hals opgegeten is. Zijn vleugels… Intact… Ze vergezellen me richting thuis.
’s Avonds me laten leiden door het muziek in het gemeentehuis van Clamecy om er Justin te ontmoeten die me uitnodigd om bij hen te logeren. Eerst genieten van een Bluesconcert.