Woorden ontsnappen, ontbrekende woorden.
Geen inspiratie en ook geen behoefte.
Signalen komen en gaan.
Woorden verdwijnen en vervagen.
Ieder woord voelt bijna aan als een inbreuk op wat is. Van losse oppervlakkige woorden naar een diepere waarde

Ik zou hier terug een verhaaltje kunnen schrijven over hoe mijn dag is verlopen. Mijn ontmoetingen en zoveel meer.
Echter voelt het vandaag niet juist als ik het zou doen. In het kort… ik geniet van elke dag, van elke ontmoeting met de ander en mezelf. En dit is zichtbaar en voelbaar om meheen.

De behoefte is er om naar binnen te gaan.
Om de woorden die eventueel opkomen deze te laten zijn… Laten bestaan zonder ze te uiten.
De letters, de woorden laten dalen… daar waar ze gedragen worden…waar we ze een diepere bodem hebben en waar ze zullen vertrekken pas wanneer het me duidelijk wordt dat gans mijn lijf er klaar voor is.

In nog minder dan een maand ben ik terug op Belgische bodem. Zeven waardevolle maanden draag ik met me mee. De laatste maand stap ik beetje bij beetje de stilte waarin ik terzelfde tijd mijn creativiteit zal gebruiken in voorbereiding van het ‘Pelgrims-thuis’, waar ik mensen zal begeleiden vanuit eigen ervaring. Rekening houden met… en vertrekkend vanuit de noden en behoeften van de pelgrim/mens in een omgeving waar je je thuis mag voelen of waar je gewoon langs kan komen voor een tas thee en een boek lezen in stilte… en nog zoveel meer.

Ps. Al eens stilgestaan bij het vertrekpunt van je woorden, van waaruit, en met welke behoefte ze ontstaan zijn?