Ik word wakker midden de nacht van een hels gedonder. De bliksemschichten verlichten de kamer. Het gordijn zwiert van recht naar links.
Ik kruip uit mijn lakenzak en zwier hem rond mijn bovenlichaam. De lucht kleurt donker met een rode gloed. Een warme windstroom komt langs mijn lijf.
Ik wandel terug naar mijn bed en val onmiddellijk terug in slaap dans ‘les bras de morphee’.

Een uur later ontwaak ik mezelf, nog voor de wekker, door mijn eigen stemgeluid ‘hou ermee op’… een droom.
Om 8.00 ga ik samen met Aude (medepelgrim, die 12 dagen meestapt) en nog 2 andere Belgische medepelgrims naar de pelgrimszegen. Deze keer voelt het anders, geen ettelijke kilometers vooraf. Wel het startpunt.

Bijzonder wanneer ik terugkijk naar de laatste twee maanden en wat er zich allemaal al heeft aangeboden als voorbereiding.
Een periode waar de vertikale en horizontale lijn, zoals ik ze benoem samen zijn gekomen.
Waar ik terug in contact ben mogen komen met mijn bekkengebied. En vooral waar bekken en hart in continuïteit terug in contact is kunnen komen.
Een periode van afscheid van oude gedragspatronen, afscheid van systemen, oude dynamieken die mij belemmerden te groeien en in mijn volle kracht als vrouw te staan. Dankbaar om wat was.
Waar het vrouwelijke en het mannelijke in mezelf mocht de weg nemen naar evenwicht.
De laatste 10 dagen herkende ik me bijna niet. Hihi. Jasmine op de fiets met een rok of kleedje. Binnenin, mijn innerlijk landschap voelt zo evenwichtig en krachtig, fier dat ik me na jaren ten volle vrouw kan voelen. Waarin ik gewaar mag worden dat ik ten volle welkom ben en mag Zijn met al wat is, zonder er maar iets moet weggeduwd worden. En dat ik het ook ten volle kan delen. Wat een vrijheid. Het voelt zelfs vreemd om in broek op stap te gaan.

Ten volle vrouw kunnen Zijn. Waw, en dan nog mogen vertrekken vanuit deze bijzonder krachtplaats gewijd aan Marie Magdalena richting Jeruzalem, Jesus.

Op weg naar huis…

De weg van vrouw-man zijn
Moeder aards en Vadershemels. De weg van de Aertsengel Michael die voor mij symbool staat voor evenwicht.

We wandelen door bossen, langs veldwegen. Een ontmoeting met een pelgrim ‘Michel’ 🙂
”s Avonds overnachten we op het onverwachts in een gîte d’ etappe, een oude koeie stal als dortoir.
Wanneer ik als laatste het bed in stap begin het te onweren.
Ik draai me om en ga met mijn hoofd aan mijn voeteinde liggen op mijn buik. Ik geniet van deze natuurkrachten van zo dichtbij te mogen ervaren. Een rust is in mijn lijfje aanwezig. Een diepe verbondenheid is voelbaar met het thuisfront… Dromenland… Ik ontwaak terug wanneer de donder boven mijn hoofd hangt en wanneer ik de grond onder het bed voelt trillen.
Wat een schoonheid, wat een kracht.