Een waargebeurd verhaal in de eerste veertien dagen van de lockdown.

Op een vroege ochtend vraagt Noa (4,jaar) aan zijn grote broer Hugo (6) al fluisterend “Gaan we naar Mamie en Papie ?”

De twee broertjes trekken hun laarzen aan en een vest boven hun pyjama. Ze sluipen het huis uit. Hand in hand langs de Maas, de brug over richting het dorpsplein waar hun Mamie en Papie woont.

Het dorp slaapt nog. Op het dorpsplein komt een vrouw aan en ziet de 2 kinderen. “Waar gaan jullie heen kindjes?” “Naar Mamie en Papie.” Beiden zetten het op een spurt.

Er wordt gebeld aan de voordeur. Papie kijkt door het raam van de deur, ziet niemand staan. Er wordt nogmaals gebeld. Papie doet het venster open en kijkt door het raam. “Awel jongens, wat doen jullie hier?” “We komen een goedemorgen zeggen en wilden jullie zien.”

Ondertussen werd de papa verwittigd spurt het bed uit en rijd richting zijn ouders. Opent de wagen. De kinderen stappen in. Zonder woorden wegwezen.

‘Kinderliefde’

La parole est d’argent, le silence est d’or

Teken… Milmiljardemilsabord… Ik hoop ze hun gordel aan hebben… Hup… Als schietspoelen… vliegen ze hun vrijheid tegemoet… Of, eerder, ik mag mijn vrijheid terug. Hmmm, en als binnenkort mijn benen en dijen blauwe plekken vertonen, dan komt het door het talrijk knikkeren op mijn benen. Gelukkig kan ik snel het verschil zien tussen een sproet en een teek. De sloebers de snelheid dat ze stijgen…

Uit het bos… lucht, licht, ruimte… Adem.
In de verte een ruit vormig patroon steekt boven het graan uit. Een hert. Ze kijkt me aan. Wacht en hup.

In la réserve naturelle Domaniale de Orlinfagne kom ik op de Gr126 terecht richting Vencimont.
Aan het begin van Vencimont een klein huisje waar op staat ‘ça me suffit’… Hmmm, dit doet een lampje branden. Ik herinner het me terug… De weg van de Buizerd’… De omgeving herken ik niet… zalig wanneer je de weg beleefd in het Nu.

Kort na Vencimont is een stukje natuur die me sterk doet denken aan de weg naar Compostela nl. De natuur rond Gargilese…. daar waar vele beroemde kunstschilders hebben verbleven en ware kunstwerken hebben gecreëerd.

Onder mijn voeten een zalig zacht tapijt van naalden… Een naaldbos. Tussen de stammen grote naaldhopen gemaakt door termieten. In de lucht oorverdovende geluiden van vliegtuigen…
Een boomkruiper speelt verstoppertje. Een wezel maakt rechtsomkeert. Een haas huppelt weg.

Een nieuwe reactie op de blogpost ‘Ultreia”. Het lied… In het tradioneel Frans met zijn typisch accent. Zacht ontroerd deugddoend. Dankjewel Rob.

Een daas heeft me in volle vlucht geraakt, het blad van de smalle weegbree kalmeert de steek.
In de verte hoor ik een hond, iemand die de deur van een wagen sluit, een façade van een huis is zichtbaar… Gedinne.
Bij het binnen wandelen een grote sporthal. Kleedkamers bij een voetbalveld. Dit zou wel mijn overnachtingsplaats kunnen worden.

Het toeristisch bureau, de manverwijst mij verder naar de secretaris van het plaatselijk voetbalploeg. Een sleutel. De voetbalkantine. Zalig… mijn intuïtie.
Met mijn Buff rond mijn ogen val ik in slaap… Brand maar neonlamp, ik ga slapen.