Saint Menehould

Ontwaken… Ik open wijds de ramen…De zon, een ree in het veld…van Chaudefontaine ga ik via de stad Sainte Menehould… Ik steek en brugje over… Op de muur in grote letters staat geschreven… Tony…
In een stadsparkje…
“Bhein, madame vous êtes bhein chargez.Voys allez ou ?”… “Vous conter arrive à quelle heures ?” “Bhein ce cera plus top dans 2 mois”. “Vous arrêter quand même ?” “Ah oui pour faire dodo.” “Bhein courage hein.” “Bonne journée à vous”. Zalig de vragen.

Bossen werden vervangen voor massa productie en voor het vee (Mais, gedroogde erwten, Luzerne..)
Een buizerd zweeft over het veld en balanceerd van links naar rechts en neemt af en toe een duik naar een prooi.

Verschillende mensen vragen me hoe ik mijn weg maak of hoe hij wordt gecreëerd. Hoe plan ik mijn overnachtingen.

Mijn pelgrimstochten ontstaan door ingevingen, het volgen van mijn instinct. Indien het mentale de overhand neemt, dan vloeit mijn weg niet.
Mijn overnachtingen worden niet op voorhand vastgelegd omdat ik nooit op voorhand weet waar ik terecht zal komen. Leven in het Nu, in evenwicht met mijn lichaam en de omgeving waar ik ben. Mijn lichaam is mijn barometer.

Zoals nu liggen bepaalde punten op de weg die van betekenis zijn van hoe mijn weg verloopt. Zoals Vézelay, voor de eerste keer geweest op mijn 1ste tocht in 2014 (België – Compostela)
Le Puy en Velay, daar waar ik ooit in 2013 ooit zei in een kapel (aertsengel Michaël) op een rots ‘vroeg of laat zal ik pelgrimeren’. Nooit gedacht dat dit zou gebeuren.
Bugarach, die ik oorspronkelijk zou gedaan hebben in 2018. De weg wees me eerst een andere plaats aan. De tijd was niet rijp. Bugarach, waar ik vorig jaar voorstelde aan MiReille om me op die plaats te herdopen.
Sainte Beaume… L

Ik gebruik de app. Mapy.cz die me laat tonen waar wandelwegen zijn, ook handig want je kan er de hoogteverschillen zien.
”s morgens kijk ik waar ik ben. Ik typ in van punt À naar punt B. En dit kan nog veranderen volgens wat in de dag gebeurt of naar me toekomt en wat mijn lichaam vertelt.
Wat overnachting betreft. Ik klop aan en vraag onderdak, dit kan in een sportzaal zijn, kleedkamer vsn de voetbalclub, bij mensen thuis of buiten onder een onderdak… Meestal krijg ik onderdak bij mensen.

Aan de border van de velden Sint Jacobskruid, Sint janskruid, Knautia, Convolvulvus… Du blé et du blé barbu, de laatste vinden de everzwijnen blijkbaar niet zo fijn, het prikt op hun tong.

Mijn linkervoet doet wat pijn en voel dat ik er heel voorzichtig mee mag zijn. Een forse man in een 4×4 stopt… “Vous allez ou? Je vous emmené ? Je vais à Châlons.” “Oh, pourquoi pas, tient”… Op een horizontale lijn op de kaart rijden we richting Châlons. Op een splitsing waar hij naar boven gaat en ik verder richting het Zuiden mag, nemen we afscheid. “Merci beaucoup. C’était bien sympa et j’aimais pensez que j’aurais fait cela.” “Merci à toi de m’avoir tenue compagnie”, zegt de man. “Vous vous appelez comment monsieur ?” “Michel”. “Avec plaisir Michel. Au revoir”. Ik sluit de deur van de wagen. En die deze verdwijnen in de verte.
Drie wegenwerkers staan op de hoek. Een man spreekt me aan, “je vous offre un café ?” Een warme thermos, beker, oplosbare koffie…
Met een kopje warme koffie wandel ik nog een zes kilometer verder.
Mijn dag eindigt bij een graanmolen waar ik een huis wordt aangeboden met alles erop en eraan. Mijn kledij en schoenen krijgen een eerste machinebeurt.

Winterkoning