Abbaye de Pontigny

Met twee verse eieren, een handje vol verse kersen en na een zachte nacht ten huize Joce. Verlaat ik met Joce Eaux-Puiseaux.ze brengt me wat verder op de weg richting Auxerre waar ik de trein zal nemen naar Vézelay. Waar ik hopelijk een paar nachten kan blijven om mijn voeten te laten rusten.

Wanneer je als pelgrim op stap bent is het moeilijk om op eenzelfde plaats te blijven. Ook al zou het mij waarschijnlijk wel lukken om bij particulieren langer dan 1 nacht te verblijven, toch zou ik het niet ideaal vinden om op priveterrein van een persoon, die gisteren nog een onbekende was, langer te zijn. Ook de nood aan het bouwen van – al is het maar voor eventjes– een eigen nestje om op krachten te komen. Ik voel dat de laatste dagen heel veel van me gevraagd hebben. De regio na Sedan voelde zwaar aan en de voorbije dagen in de velden, waar er zelden nog natuurlijk-groen was heeft werkelijk lood in mijn schoenen achtergelaten. De bomen, de bossen, de zachte grond, de dieren – mijn reisgenoten – waren plots verdwenen. De energie dat ik hiervan ontvang is groot, tot zelfs zo dat ik geen honger heb.

In verblijfplaatsen voor pelgrims is het enkel toegelaten om er één nacht te verblijven, op een paar uitzonderingen na nl ziekte of wanneer je als pelgrim reeds één maand onderweg bent.

Mijn weg gaat vloeiend. Langs de weg zie ik een vrouw uit haar wagen stappen. “Bonjour madame, vous repartez direction Auxerre ?” “Oui”. “cela vous dit de me prendre un bout de chemin ?” “Oui, attendez moi. Je reviens.”. En zo heb ik vloeiend een eerste lift. Een heel fijne dame. Ze deelt wat haar laatsleden is overkomen ivm een ziekte die ze op miraculeuze wijze is doorgekomen. Haar geloof in het leven, het groter geheel en haar vertrouwen waren haar kracht om er door te komen. Uiteindelijk tijd de vrouw me nog een 15 km verder en zet ze me af aan l’abbaye de Pontigny.

Een bezoekje aan deze mooie plaats om dan heel vlot terug een lift te krijgen voor de volgende 25 km. Waar ik dan nog 1 uur wandel tot aan het station. Een kwartiertje wachten op de trein. Aangekomen in Sermizelles, vraag ik een vrouw of ze richting Vézelay gaat, “oui”. “Est ce que je peut venir avec vous”. “Allez, monter”, en zo kom ik op een vloeiende manier aan in Vézelay. Zalig, toch wanneer je in vertrouwen in het leven staat, dan ontvang je wat je nodig hebt. Right time, right place.

Centre Madeleine. “Bonjour sœur Marie-Christine.” “Bonjour, Jasmine. Tu est en pèlerinage ?” “Oui, il y a t’il une chambre de libre. J’aurais besoin de repos pour mon pied.” “Oh, au maximum 2 nuit.” “OK, c’est bon”. Hmm, ik weet niet of 2 dagen voldoende zullen zijn.
Ik hoor haar plotseling spreken over een drukte en extra werk. “Bhein, ma sœur si cela vous dit je peut être hospitalier. Si cela vous convient. Comme cela je peut vous soulager pour le travaille.” “Bhein, Jasmine tu veut faire cela. Tu est la au bon moment. Quelle cadeau du ciel” “Et moi cela me donne l’ocation de me reposer un peut plus et de prendre le temps de resentire ce que le chemin attend de moi”. Inderdaad, wat een geschenk… 7 dagen in Vézelay en uiteindelijk kan een kamer vrij gemaakt worden… Nr 9, dezelfde kamer toen ik hier was tijdens de 12 Heilige nachten.
En wat een geschenk… mijn voet zorgde ervoor dat ik hier net ben voor de zomerzonnewende op deze bijzondere plaats.

Basilique Sainte Marie Madeleine à Vézelay

Basilique Sainte Marie Madeleine à Vézelay