Mathieu, de eigenaar van het huis slaapt nog. Ik leg het geld voor de overnachting op het bed en verlaat in stilte de gîte.
Via een poort van de burcht verlaat ik ‘La Couvertroirade’, een plaats die zegt ‘tot de weerziens’.

Via een arcade van buxussen, neem ik de weg verder richting Reines le Château en Bugarach.
Grr, spinnenwebben, iemand noemde dit ook’ les cheveux de…. ‘, (vergeten) de naam was zo luchtig fris, dat je bijna de webben zou appreciëren…. Aaahhh, mij lukt het niet…. Mijn sponnenfobie is dankzij hypnose en mijn tochten voorbij, maar dit neen, daar hou ik echt niet van.
Na twee kilometer hou ik de GR route voor bekeken, mijn ochtend energie heeft het gehad met de webben.

De weg is ruw, droog, af en toe wandel ik in uitgedroogde rivierbeddingen andere keren op een pad tussen uitgedroogde velden.
Op een aarde weg midden een brousse zie ik een kruiwagen staan. ‘Een kruiwagen!, een echo in mijn hoofd. Ik keer even terug op mijn passen. Een persoon zit op haar hukje kruid uit te doen. “Bonjourrrr, cela m’ étonne de voir une personne en plein milieu du GR7” Een vrouw, springt recht “Bhein, oui, moi je suis la. Et alors”, op een wat kordate manier. “Pardon madame ce n’est pas une évidence quand en marche depuis des heures dans la nature et que depuis des jours en vois personne en marchons”. De vrouw komt wat dichter en ik voel dat ze zich herneemt. Beginnend met zich te excuseren voor haar klederdracht. Een zwarte onderbroek, een kakihemd. Een fijn gelaat, geblondeerde haren, zwarte getekende wimpers. Uiteindelijk staan we wat te praten. De vrouw is ‘les pyrales’ uit de buxussen aan het halen om te vermijden dat ze verder ziek worden. Want eenmaal de buxussen hun bladeren verliezen kunnen ze niet meer aan fotosynthese doen en sterven ze af.

Na een fikse tocht in de hitte stop ik in Soudés. Een man wijst me de weg naar le Gîte communale en het gemeente huis. “La tu trouveras une personne qui pourras t’aider”. “Merci à vous.” Ik stap binnen in het gemeentehuis. Een vrouw stelt me voor om samen te kijken na de vergadering. “Très bien, je bouge plus du village je suis épuisé. Merci, beaucoup.”
Ondertussen zit ik te spelen en te spreken met kinderen en hun mama.
Na de vergadering spreek ik de vrouw terug aan. Ik zie aan de vrouw dat ze niet had verwacht dat ik er nog zou zijn. In het kort het resultaat. Haar woord was lucht. Gebruikt een excuses, de covid om haar gedrag te justifier’ en loopt weg.

Uiteindelijk kies ik om buiten te slapen. Ver van het plaatselijk, café naast La Mairie waar een menigte van volk samen is. In een van de kleine straatjes vind ik water. Ik geef mijn ledematen een goed schrobbeurt. Vind er een bank in een parkje. Installeer mijn bed en ga onder de sterrenhemel de nacht in. Un étoile filante ici, une étoile filante par la… Merci madame…. sans vous je n’aurai pas passé une soirée intelle.

La Couvertroirade to Soubès

Soubès