Sedert een paar dagen ben ik op bezoek bij mijn tante, een zus van mijn vader. Het was, is een blij terugzien en wat wennen na wat ik dacht 22 jaar, het zijn er 34 jaren… en hoewel er zoveel jaren zijn, toch zijn we niet vreemd voor elkaar. Zoveel raakpunten, herhalingen die zich voortgedaan hebben in de voorouderlijke lijn. Zelf schrik ik er niet van, ik was ze gewaar, had een vermoeden en zag en heb de patronen meegemaakt en doorworsteld.
Ik ben dankbaar van hoe ik me heb bevrijd van wat niet van mij was en wat ik niet wou. Een waardevol geschenk die ik mezelf heb gegeven in dit leven.
Ik wordt me hier nog sterker bewust van wanneer men mij vandaag raad komt vragen en vooral het soort vragen die me bewust maken dat niets meer aan mijn lijf kleeft. Mijn levenservaringen hebben me geholpen om in mijn ware kracht te gaan staan en terug worden/Zijn wie ik in werkelijkheid ben met mijn kwaliteiten en capaciteiten die aan het Licht mogen komen zonder te vrezen.

Sedert vorig jaar had ik horizontale trekkingen op hartniveau. ”s morgens werd ik hierdoor ontwaakt. Ik maakte me geen zorgen, een zeker weten was aanwezig om te beseffen dat het niets te maken had met de functie van mijn hart. Ik ontmoette deze winter een vrouw die me attent maakte over mijn capaciteiten na ik haar vertelde over de trekkingen op hart niveau. ‘… is het je vreemd als ik je vertel dat je de capaciteit, mogelijkheid hebt om te werken met de overledenen of mensen die overgaan. Je de capaciteit hebt om heel gemakkelijk in de – wat zij noemt – de’ dead space and the life space’, te gaan en terug te keren.’
“Hmm, neen”, om een of andere reden antwoordde ik neen, net als om een of andere reden ik niet het gevoel had zelf mijn arm in de lucht te hadden gestoken om tot bij haar persoonlijk te gaan, toen ze nog iemand vroeg om naar voren te komen.

Wat deze vrouw met me deelde was me niet onbekend. Zo paste de dag nadien het ene puzzelstukje na het ander in elkaar… een priester die me 25 jaar geleden hiervoor had verwittigd, nachtelijke dromen, mijn reizen tijdens meditatie, wat ik zag en beleefde tijdens het spiritueel werk van de Santo Daime, de foto van vorig jaar van mijn doopmeter en haar man… alles viel plots passend in elkaar.
Zo voelde ik terug plots ook de trekking op hart niveau… en had ik door wie hier achter zat, nl. mijn grootmoeder.
Toen ik het doorhad sprak ik haar aan en beloofde ik haar dat ik naar hier zou komen.
Diep van binnen was er een diep aanvoelen en wist ik wat me te doen stond. Afronden wat zij nooit heeft gekunnen, afronden wat haar fierheid, koppigheid, rancuneusheid in de weg stond en ervoor heeft gezorgd dat ze het nooit heeft goed willen maken met haar dochter.
Een waarheid die ze als moeder niet heeft willen/kunnen horen en zien. Hierdoor een dochter heeft weggeduwd ipv de waarheid aan te nemen en er met een hartgedragen houding je geliefden in de ogen te kijken zonder te oordelen en vooroordelen, en proberen te begrijpen ‘waarom’ en proberen in te zien dat soms dingen gebeuren door gewoon een tekort aan liefde in het verleden.
De pogingen zijn niet te tellen geweest wanneer ik haar vroeg… neem contact, leg het bij… De ‘Non’ was telkens duidelijk… het woord Liefde/Hart was haar onbekend.

In mijn rugzak heb ik gans de weg een foto van mijn grootmoeder meegedragen, haar Paternoster, een kaarsje, een roosje… Een roosje vanop haar begrafenis. Eentje liet ik in België via de wind zich verspreiden. Het andere is er eentje voor straks… die ik zal uitstrooien in de wind daar waar de assen van mijn grootvader verspreid zijn in de bergen.

Liefde, sexualiteit, sexuele énergie, magie, féminin, masculin… bevrijden, vrijheid, … De weg van Maria van Magdala… alles heeft een reden… niets is zomaar.