Rennes-le-Château… in de hoogte is een torentje zichtbaar. Via een aardeweg kom ik aan op een grote parking.
Een wagen staat met de koffer open. Een kind ligt erin met een bloot kontje.. een verse onderbroek komt eraan. Een blonde vrouw. Een gehaaste beweging. Nederlandse taal.
Een trap. Midden de trap, een man, lange haren, op zijn neus een zonnebril, tussen de toppen van zijn wijsvinger en duim een dikke sigaar die hij langzaam naar zijn lippen brengt, kijkend naar de parking. De zonnebril doet me denken aan de tv serie uit mijn jeugd ‘Starsky en Hutch’. Ik kijk de man aan. Terzelfde tijd hoor ik de deuren van de wagen en de motor starten. De wagen start. “Och, ik ken je, je bent, en woont hier niet ver vandaan? ” . De man antwoord positief op mijn vraag. “Och, bijzonder dat ik je hier ontmoet. Een paar maanden geleden dacht ik nog… Hmm, in de tuin werken in het centrum zou me wel interesseren.” Een aanvoelen toen vertelde me iets anders. De sigaar verdwijnt, de zonnebril rust ondertussen op het hoofd. Lichtgekleurde ogen kijken me aan.” Bent u hier voor spiritueel werk? Een goede plaats is boven in torentje, je kan er een half uurtje mediteren. Er is een bijzondere energie…”.

Ik ga verder naar boven. Hmm, nu begrijp ik mijn aanvoelen van toen, waarop ik mocht vertrouwen. Ik wandel door de hoofdstraat verder in stijgende lijn. Hier en daar een winkeltje met allerlei rond spiritualiteit… van boeken, kettingen, hangers in goedkope materie, geurstokjes in allerlei kwaliteiten. Het ene al wat toeristisch dan het ander. Rechts een smal pad brengt me mee naar de Maria Magdalena kerk. Boven de deur, geschreven teksten in Latijn aan de ingang een opvallend beeld van een duivel. Er boven vier engelen elk vormt een verschillende beweging die samen het kruisteken vormen. Een kleine aangename kerk, met veel Kitch taferelen met hier en daar symbolen die men niet op andere kruiswegen terug vind. Ik blijf er een eindje zitten om gewaar te worden. Niets bijzonders. Het is.
Naast de kerk een shop met toeristische items, de ingang om het huis van ‘l’ Abbe Sonnière (een Franse priester 1852-1917) te bezoeken en La Tour de Magdala.
Ik wandel even rond het gebouw. Hmm, niets trekt me aan om het huis te bezoeken. En gaan mediteren in een toren omdat men het zegt… of omdat andere het ‘het’ van het vinden… Ik blijf trouw aan wat het me brengt, wat ikzelf mag gewaarworden, trouw blijven aan mijn eigen instinct. Een van de reden waarom ik vooraf niet wens te lezen, zo kan ik ook niet beïnvloed worden en blijf ik zoveel mogelijk in puurheid de omgeving verkennen.
Ik wandel verder en neem plaats op de muur van het parkje met zicht op het prachtige vergezicht op het gebergte van ‘Les Hautes-Pyrénées’. Een diepe zucht.. wat een schoonheid, wat een kracht dat dit gebergte uitstraalt. Zoals op vele plaatsen die ergens op ‘une Colline’ liggen straalt de natuur ook een zeker rust uit en brengt een stilte met zich mee, afhankelijk van hoe de windrichting zit. Ik heb geluk, windstil. De vroege avondzon schijnt nog hard.

Maison Abbé Saunière, église Marie Madeleine, deur ingang begraafplaats, Tour Magdala

Na de vraag aan een inwoner van het dorp of er een bezwaar zou zijn om mijn matrasje voor de muur te leggen om er te overnachten. “Ah non, tu va te faire virez par le maire. Si, non. Je peut te faire une chambre à 20 euro” , zegt hij al grinneken. Ik dank en stap wat verder. “Va te faire foutre, dégage”, roept hij me toe. Het is duidelijk wat me te doen staat…ik heb hier verder niets te doen.

Ik wandel nog een zes kilometer verder om er op een camping à la ferme te overnachten, midden de natuur onder een prachtige eik met zicht op Pech de Bugarach. Wat een zalige plaats. Ik geniet van de zachte ondergaande zon die de berg kleurt.