Zuid- Frankrijk, 37° in de schaduw, een appartement, alle rolluiken naar beneden. De structuur 3x eten op hetzelfde uur. Opstaan, eten, was en plas. Duwen op de tv knop. Iedere dag hetzelfde stramien. Zo was de voorbije week, een ware uitdaging. Zo verschillend van hoe ik in het leven sta.
Tijd om de openlucht op te snuiven, en mijn vleugels te spreiden.
Even terug naar Les Gorges de Galamus op een paar kilometer van Bugarach.
Een prachtig natuurgebied waar tussen twee rotsformatie de rivier l’Agly doorstroomt en een eigen golvende creatieve bedding heeft gecreëerd waar je meters in de diepte het helder turkoois water waarneemt. Middenin is er de Ermitage Saint-Antoine de Galamus, een huisje gebouwd tegen een rotsflank, met ernaast een bidplaats in een rots verwerkt. Een paar banken, een altaar met op iedere uithoek een pattée kruis. hier en een vrouwelijk beeldje, dankbetuigingen, de Tau, een groot houten beeld van Antoine de Galamus, vleermuizen, zwaluwen…
Tussen hier en daar bezoekers is het er zalig vertoeven in rust. Mijn boekje, aquarel, een penseel… een eenvoudige schets.Verder op het pad van de Ermitage, een ingang. ‘La grotte de Galamus’ . Een klein donker gat in de wand, amper heupbreedte, smaller in de hoogte. Het ziet ernaaruit dat ik erdoor kan, de wand is gladgestreken. Het maakt me nieuwsgierig. Ik vraag even raad aan de jongen die het onthaal doet. “Oui, vous pouvez y rentrez. Vous avez une torche ?” “Oui, j’ai ma lampe de mon téléphone”. Ik laat mijn rugzak bij het onthaal.
Met mijn voeten vooruit, gsm tussen mijn tanden, op mijn zitvlak neem ik de wand van de rots vast en trek ik me er doorheen. Ik kom in een eerste holte terecht waar ik net in foetushouding kan zitten. Ik schijn even met de lamp in de donkerte, een tweede grotere ruimte. Ik ga erdoor en kom in een donkere, frisse ruimte. Het is bijna als een baarmoeder in Moeder aarde waar tijd verdwijnt en ruimte een dubbele gewaarwording met zich meebrengt. Begrenst/oneindig. Ik zoek een plaatsje om er te zitten in het donker. Een veilig gevoel. In de verte, dieper.. hoor ik stemmen… wat dieper zijn nog andere kamers. Ik waag me niet verder. Plots schijnt een lamp in mijn ogen… speleologie. Een man, een overall, een helm, wat musquetons, een koord… “Comment vous êtes entrée ici ?” “Par-la.”, terwijl ik wijs naar het gat waar amper licht doorkomt.
Samen met de groep die uit de diepte kwam, kruip ik op dezelfde manier uit de grot. Het Licht terug tegemoet.Ik had me nooit kunnen voorstellen dat ik ooit spontaan in een donkergat zou wagen zonder te weten wat aan de andere kant is.
Wanneer angst ontbreekt kan men een totaal andere wereld ontdekken, los van het kader die het denken kan creëeren, waar men zich vaak aan vasthecht om controle probeert te houden aan wat men denkt veilig te zijn… schijnveiligheid.
In bewustwording, in het NU de wonderen van de wereld ontdekken, ze hoeven niet groot te zijn, niet verweg, die kleine wonderen die ons dagelijks omringen en het leven zo waardevol en intens maken in alle eenvoud.Na een frisse en weldoende nacht in de Gorges. Wandel ik terug richting Saint-Paul de Fenoullet. De bus naar Perpignan waar ik even het centrum verken en de krachtige energie mag gewaarworden in het middelpunt van Campo Santo, daar waar vroeger een Abdij stond.