Saint-Maximin la Sainte-Baume

Wachtend op de twee mannen, vul ik mijn dagboek aan…
“Allé hup en est prêt pour partir”, komt de man mij vertellen. “Vous voulez allez ou ?” “Je voudrai prendre un bus direction Nîmes en espérant que je peut reprendre le chemin.” “Ce cera difficile, il n’y a pas vraiment une gare. Nous en va à la Basilique en vous déposera la. Cela vous va ?” “Oui, bien sûr après je me débrouille. Vous parlez d’une basilique. Elle s’appelle comment ?” “Basilique Marie Madeleine.” “Oh, super. Je la visiterai. Je ne ’s avez meme pas que elle exister.”
Ondertussen vraag ik ook na of er een 2de grot bestaat in La Sainte Baume waar een boom staat in de vorm van een letter’ L’. Blijkbaar is er maar 1 grot ingang.

Aangekomen in Saint-Maximin la Sainte-Baume aan de basiliek. Wanneer ik er binnenstap voel ik een enorme ontlading, een afronding of eerder een heling. Dezelfde ontlading die ik gewaar werd in Sint Pieters basiliek in Rome….
En wat ben ik blij dat ik niet tot aan de grot kon en ze gesloten was, anders was ik nooit tot hier geweest. In de crypte is een schedel te zien, die volgens wat men zegt van Maria Magdalena zou geweest zijn.
“c’est comment votre nom”, vraag ik aan de man die me tot hier bracht. “Yves” “Merci Yves de m’avoir enmené jusqu’ici.” Een traan rolt op zijn wang.

Een zucht… Een vreugde… Hier voel ik deze weg afgerond. De grot met de boom in ‘L’ vorm, het was niet de grot de belangrijk was wel de ‘L’. Zoals niet de tryskel belangrijk was in 2018 maar de ‘3’ van zijn benen.
Zonder de ‘L’ had ik geen verbinding gemaakt en gezien dat mijn tante op de weg lag. Zonder de dames in Vézelay, had ik deze weg niet gewandeld. Zonder Jacqueline Hobbs was ik niet terug in kontakt gekomen met mijn tante. En de ‘L’ dit hoort tot mijn leven.

Een sprankeltje hoop geven, aanmoedigen, licht in het leven van een ander brengen. Zoals Jean-Paul ooit zei ‘tu est ma pierre blanche’ sur mon chemin’ of Jeannette die zegt ‘je bent een witte raaf’. Mensen kunnen aanzetten tot iets.
Het licht in hun ogen zien fonkelen, zien glimlachen wanneer ze een knoop hebben durven doorhakken. Mensen ontroerd zien wanneer onze wegen even kruisen nadat ze me vragen wat ik doe. Is een geschenk dat zei op mijn beurt geven. Zoals een vlinder soms voor je fladdert en je een innerlijke glimlach brengt.
Gewoon Zijn.

Dit kunnen waarnemen en laten binnenkomen dit mag ik nog meer toelaten.

En wat de verhalen, légendes of wat dan ook mogen zijn… Van ‘de Graal’ tot ‘de schedel’… is het belangrijkste niet ‘de graal’ in onszelf te mogen laten Leven. Het Hart.