Ondertussen ben ik al een paar dagen verwijderd van Nîmes. Met de zon in de rug richting het Noorden. Verheugd om terug wat meer groen te zien, gras, de bloemen in de bermen. De Cévennes. Verwijderd van de ruwheid en droogte van het Zuiden.

Mijn weg gaat verder richting Le Puy en Velay en daarna naar Vézelay. Reeds een paar dagen schrijf ik geen verhalen meer omdat ik gewaar werd dat dit me verwijderde van waar ik was, in het ‘NU’. Het begon een beetje aan te voelen als een ‘monoloog met mezelf’. Het schrijven voedde me niet meer.

Er is heel wat warms en bijzonder aan het groeien rondom mij en ben ik de vruchten aan het plukken van mijn 7 jaren pelgrimeren. Diep van binnen was een klein stemmetje die wist dat 7×7 levensjaar een bijzonder jaar zou worden. Het is.

Voor nu… Iedere stap die ik zet is een stap dichter bij mijn eigen bedding naar ‘De Bedding’. Hier later meer over…