Ik schuif de rode transparante gordijnen opzij en open de grote ramen van de slaapkamer.
Over het gras ligt een laagje witte rijm. Voor mij, net boven ooghoogte staat een immens wit gebouw. Oorspronkelijk dacht ik dat het een ruïne van een fabrieksgebouw was. Neen, het is het zoveelste Amerikaans oorlogsmonument. Hmm, ‘les goût et les couleurs ne se discute pas.

In 1418 is hier een waar slagveld geweest. Een rechte lijn tussen Sedan en Verdun. De beelden uit het verleden – overal wel ergens te zien – vertellen veel over de geschiedenis van La Haute Chevauchée.

Voor ik het huis van Hervé verlaat reikt hij me een grote papieren zak aan, “tenais j’ai préparé un picknick pour toi se midi”. Komkommer, stukje kaas, brood en gedroogde appeltjes. Wat lief van Hervé. “Dans le pain ils y a un petit mots, a lire ce soir.” “Oh, c’est bien gentil merci. Tu me rend bien curieux. Promis, je ne l’ouvre que ce soir.” “Zijn zelfgebakken brood moet ik helaas achter laten wegens gezondheidsredenen.” Aan de portail buig ik me voorover, een namaste groet.

Ik volg verder de Via Arduinna. Kort na de Kaisertunnel, kies ik om verder te gaan op de GR 14 richting Bar-Le-Duc een wat langere weg, cijfers hebben voor mij echter geen belang.
Na de Kaisertunel – die ik niet bezocht- , loop ik door de Ravin du Genie. Waar bepaalde ruimte, loopgraven blootgelegd geweest zijn en een openlucht museum is geworden. Op sommige plaatsen zijn grote stukken partijen bomen vernietigd wegens een kever. Het lijkt bijna een waar oorlogsgebied.

Twee herten jumpen over de weg. Ik blijf staan, niet bewegend. In de hoogte hoor ik de kraanvogels. Links het getik van een specht. Rechts komt iets huppelend mijn richting uit. Ik kan het niet uitmaken wat het kan zijn het is één met de kleuren van het bladerdek. Ah, ja… het kijkt me rustig aan, een eekhoorn… het zet zijn weg rustig verder. De boom in.

Het laatste dorpje voor dat de klok achttien uur tikt, “le couvre feu”. Lochères. Ik bel aan. Een vrouw opent met een zelfverzekerd gebaar de deur. “Bonjour, je suis a la recherche de quelqu’un qui pourrais m’accueillire pour une nuit”. Ik laat even een stilte. “je suis très gentille, vous savez”, flap ik er plots al lachend uit. Hmm, dit is niet van mijn gewoonte.
De vrouw kijk me nog eens aan, deze keer met een zichtbare glimlach. “Je peut vous déjà offrir le café, je sait pas si mon conjoint voudras.” “Avec plaisir”. Ik stap het huis binnen. Samen zitten we te praten over wat me hier brengt, bij een heerlijke warme koffie. En le conjoint… Pas de problème….
We hebben samen een fijne avond.

Voor het slapen gaan lees ik het briefje van Hervé.
‘ Que les Lumières
Éclairent un peu
Nos Cœurs et nos Ames
Et que nos Ames
Et nos Coeurs
Éclairent ceux que
Nous aimons.
Bonne Route.

RV