“Bonsoir madame pouvez vous me dire si il y a un endroit où en acceuil les pèlerins dans le village ?” De vrouw neemt me mee richting de pastorie. Een andere vrouw Simonne komt aangelopen, “exuse moi je n’ai pas mon masque. La bas, la bas dans la salle paroisse…”, terwijl ze wijst richting de pastorij. Zo gaat dit soms op de weg wanneer een pelgrim aankomt, dan weet men onmiddellijk dat het gaat over een slaapplaats.
Een wagen komt aangereden.” Oh, notre beau curé ! “, roept Simonne vol vreugde. Een grote jonge man, zwarte korte haren, een strak geschoren baard, zwart pak met wit kraagje (collaar) en blinkende klassieke schoenen.
Hmm, ik kan Simonne wel volgen. Père Antoine Amigo ontvangt me met open armen.

Na een weldoende nacht start ik een nieuwe dag in een welriekende natuur. De natuur staat krachtig. De vele Baardirissen kleuren de gevels van de huizen.
In het dorpje Champagny blijf ik staan aan een huis. Een langwerpige steen met twee uitgehouwen hoofden trekken mijn aandacht. Een gaatje, een buisje, een touw gaat door de mond… ‘tiré à la corne’ staat geschreven. Ik trek, een bel rinkelt.
Het terrein in en rond het atelier voelt heel bijzonder. Een jonge man komt aangewandeld en laat mij het atelier zien van zijn vader. Het staat vol met zelfgemaakte beelden zowel in hout, steen en ook etsen.
Allemaal beelden uit de mythologie met een eigen interpretatie van de kunstenaar.
Ik weet niet waar gekeken… zoveel schoonheid. Wat een vakmanschap. Arthur, de zoon neemt me op een boeiende manier mee in de mythische verhalen.
We staan stil voor een prachtig beeld. Een vlot, een rechtstaande man die roeit en in de achterkant, een zittende vrouw in wit gewaad. De huid van de man staat vol geschreven. “Que signifie cette sculpture ? Elle est magnifique.” “La sculpture se nomme ‘Le passeur’ qui emmene les gents aux enfers”, deelt Arthur. Een ganse boeiende uiteenzetting volgt. ‘Le passeur’ de veerman uit de Griekse mythologie, genaamd Charon. Een man die eeuwig als taak had de mensen na hun dood over de rivier de Styx te brengen naar de onderwereld, bewaakt door een driekoppige hond, Cerberus. “quand je vois cette sculpture je n’ai pas du tous l’idée que elle va aux enfers !” “Ah, mes l’enfer dans la période Grec n’a pas du tous la même signification comme dans la religion chrétienne. Ou dans autre religion Monothéisme et cela déjà depuis bien plus longtemps. Un Faraon Égypte de la 18°dynastie ne croyais plus que dans un dieu Aton, dieu solaire. C’est le Monothéisme qui a amené la dualité comme le ciel et l’enfer.” Ik kijk verder naar dit bijzonder beeld. En besef hoe snel ‘een mind’ vanuit louter woorden, platte woorden, ‘geïndoctrineerde’ woorden, conditionering.. door de jaren heen geleerd op de schoolbanken, gehoord in de maatschappij al snel je in een richting brengen en wanneer men niet trouw blijft aan het Nu, aan je-Zelf, aan de Weg. Kan men heel snel op een weg terechtkomen niet eigen is aan de persoon. Nu begrijp ik het nog meer waarom ik studeren om punten te halen om louter iets van buiten te leren mij niet lag. Ik zag er geen meerwaarde van in, het was voor mij ‘dode’ materie.
“Tu c’est dans l’histoire dans n’importe quelle branche en adapté à la sauce que en voulais faire comprendre pour faire passer un message”, vervolgt Athur.
Ik zie Athur staan achter het beeld ik kijk naar zijn ogen en deze van ‘Le passeur’. “Arthur quand je regarde les yeux du passeur, mes ils sont éclatent en même temps je vois les vos yeux, car ils sont sur une même ligne, ils y a une similitude.” “Merci”, zegt Arthur met een grote glimlach.

Ik verlaat het atelier en hoewel ik hier nog uren zou kunnen vertoeven en luisteren naar zijn verhalen en kennis. De Weg roept.

Ik wandel het mystérieuse bos in richting la Source de la Seine. Daar waar de monding is van de rivier La Seine. Onder het bewind van Napoléon werd er een Parijs monument geplaatst. Een liggende halfnaakte vrouw met een tros vruchten. Wat verder vind men het beeld terug van de godin Sequana. In de Keltische mythologie de riviergodin van de Seine vooral vereerd bij de Gallische stam van de Sequani. Men riep haar aan voor genezing.

Na een dagje mysterie, mythologie en bijzondere ontmoetingen kom ik aan in Chanceaux. Mijn telefoon rinkelt… Een lange babbel…Een uitnodiging om met een groep vrouwen naar Jeruzalem te wandelen in de voetsporen van Maria Magdalena… een vanzelfsprekende ‘ja’ volgt.
In dankbaarheid voor wat de Weg mij brengt.