Een nachtelijk onrust… Solange…
Voor ik de weg op ga zoek ik even op wie ze is.
Solange was een herderin die haar leven wou toewijden aan God, geleefd in de periode 880. Een jonge landheer maakte haar het hof, ze weigerde, ze werd door hem onthoofd. De patrones van Le Berry. Aanroepen voor de regen. Martyr de la pureté, maagdelijkheid, wordt aanroepen bij verkrachting.

Bij het verlaten van de stad hoor ik een vrouw zeggen, “Ah vous êtes bien desider” wanneer ik langs haar wandel.
Ik draai me om en loop achterwaarts verder. “Oh, que oui”,terwijl ik naar haar zwaai.
In een park in La Châtre sta ik verwonderd te kijken naar twee reuze Séquoia van wel vijf verdiepen hoog.

Ik luister naar een webinar over sexuele (on)veiligheid. Ik luister nogmaals… iets wat me verwonderd is dat ik geen enkele keer het woord liefde hoor. Terwijl een te kort aan liefde vaak de oorzaak is van sexueel onveilig gedrag. Dat men al heel vroeg zijn/haar lichaam kan inzetten om liefde te gaan zoeken bij een ander of toelaat vanuit angst. En men weet allen dat angst het tegenovergestelde is van liefde.
Het kan onschuldig zijn in het begin, veel kapot maken op langere termijn. Vooral als het in de taboe sferen, onderdrukking terecht komt. Ik laat het even voor wat het is.

Drie vlinders fladderen elkander achterna. Libellen spreiden hun vleugels in de zon. De natuur staat in volle kracht na de weldoende regen van deze nacht. Ik mag ten volle genieten van de geur van de Linde die langs mijn neusvleugels dwaalt.

In de verte hoor ik een toeter. Een rijdende bakker. “Bonjour, un flan aux pruneau svp.” “Vous faite le chemin de St. Jacques ?”, vraagt de man. “Oui”, antwoord ik met een brede glimlach. Hij geeft me een zakje met daarin een croissant, “tenez c’est pour plus tard.” Dit eenvoudig gebaar raakt me. Ik mag hem nadien nog driemaal ontmoeten op de weg… Telkens zwaaien we naar elkander met een grote glimlach.

Een kracht8ge behoefte duwt in mij… De behoefte om mijn verhaal te vertellen als klein opgroeiend meisje naar volwassen vrouw. Niet vanuit drama of slachtoffer, niet vanuit goed of fout, niet vanuit oordeel of vooroordeel naar mezelf en naar de anderen. Al die stukken heb ik immers doorworsteld, vele knopen ontfrutseld en een opkuis gedaan in mijn voorouderlijn aam beiden kanten.
Wel vanuit een diepe behoefte geduwd door het groter geheel, getuige te zijn vanuit een noodzaak tot groei in Liefde.
Symbolisch voor mezelf als een afsluiten van.. en een overgang naar…ver-nieuwen voor mezelf en anderen Doorheen het verhaal te kijken. Het samenbrengen van wat was, die vandaag is geworden.
Wat toen was – zonder te banaliseren wel met een realiteit voor ogen en in vergeving – heeft me vandaag geholpen in wie ik in werkelijkheid ben, was.

De beslissing mijn verhaal neer te schrijven zonder censuur – wat ik trouwens nog nooit heb gedaan – in kwetsbaarheid durven staan, omdat ik al van kleinsaf doordrongen ben met de gedachte dat enkel ‘Zijn’ je in een volle waardevolle ontmoeting kan treden, met jezelf en de ander.

En als mensen zullen oordelen over… mijn geschrevene, dan hoop ik van harte dat deze mensen de kracht zullen vinden, zoals ik zelf heb meegekregen om zich te durven in vraag stellen in zachtheid en Liefde.
En in mededogen en Liefde zal ik naar hen kijken.

Een onweer laat zich tonen. De hemel draait in een snelheid van helderblauw naar een gamma van donkergrijs. Hoe donkerder het wordt hoe krachtiger. . De kracht van de natuur, als een krachtige drijfveer om verder vooruit te gaan.
De woorden van de priester gisteren komen terug… L’église est en avant, ici on ce marié a trois.
Ik denk terug aan mezelf, de Lichtvolle gebeurtenis tijdens de Paaswake. Het huwen met Jezus.
Als ik daar vandaag stil bij sta… heb ik daarin tenvolle een ‘Ja’ gezegd tegen mezelf. Ben ik in de eerste plaats een Huwelijk met mezelf aangegaan. En dit krachtig iets zal me nooit meer ontnomen kunnen worden.

Het tromgeroffel in de hoge sferen wordt intenser. De wind steekt geweldig op.

Plots spreek ik uit volle borst de volgende woorden, of laat ik eerder zeggen uit volle buik, al trillend krachtig, de woorden zijn gang naar boven zoekend…

Oh, wat ben ik je dankbaar,
Dankbaar voor wat je brengt,
Dankbaar om wie je bent,
In vertrouwen en geloof,
In vrede en Liefde,
Mijn veerkracht is groot,
Jou drijfveer.
Ik hoor je
Ik heb je lief
Ik hou van je

Een buizerd komt vlak voor me uit vliegen, zijn vleugels gespreid over de aardeweg.
En de woorden… ik kwam tot het besef dat ze ook naar mij werden gericht.

Een krachtige Zonnewende met veel vuur, water rond mij eindigend met een langdurig spektakel van intense kleuren. Een dubbele regenboog die wel een uur zichtbaar bleef en mij de gedachte bracht’ een enorme poort naar’.