De voorbije dagen kwamen gebeurtenissen, als wolken aan mij voorbij.
Een vrouw, een vriendin, Mireille die ik 15 jaar geleden voor de eerste keer ontmoette tijdens een dansjaar. Het contact was kort, een jaartje als ik me goed herinner. Diep vanbinnen heb ik altijd geweten dat onze wegen terug samen zouden komen en er was een vol vertrouwen en vreugde hierin. Zo gebeurde het, 13 jaar later kruisten onze wegen terug. Zomer 2019. De tijp was rijp om een stukje samen op pad te gaan. Er was geen pelgrimstocht op verplaatsing, wel ééntje heel dichtbij huis waarin Yeshua en Maria Magdalena een grote rol hebben gespeeld in deze periode.
Het was een kortdurige hevige liefdesrelatie op horizontale lijn, een onvoorwaardelijke langdurige op vertikale lijn.
Bijzondere mooie hartverwarmende momenten hebben we gedeeld, ook moeilijke en harde momenten, beiden hebben ons de kans gegeven in groei.

Ik voelde een paar dagen geleden – terwijl ik de schoonheid van de natuur rond mij zag. Het laagje ‘goudengloed’ die over de graanvelden te zien was – een sterke stuwing om iets met haar te delen, en zo gebeurde het. Via messenger stuurde ik een bericht. “… Ik wens mij te verontschuldigen voor de momenten waarin ik je heb beperkt om je te laten Zijn wie je bent, jou heb beperkt in het niet kunnen Zijn door omstandigheden bij mij… . Mireille, sta, ga je bent het zo waard, veel liefs.”

Vreugde was voelbaar om dit te kunnen delen. Ik zet even mijn oortjes terug op en duw terug op play naar een tekst die ik aan het luisteren was. De tekst kwam niet…
In synchroniciteit kwam… ‘Shalom’ van Shimshai.
Vreugde groeide en ik begon mee te neuriën op het muziek.

Een fietsende dame komt me tegemoet. “Vous allez à Compostelle ?”, vraagt ze me. “Oui”. “Oh, j’éspere un jour pouvoir le faire.” we delen wat verder over de weg.
“Je vous est peut être ralenti…” “Ah non pas du tous, merci de vous êtes arrêter.” Bon Chemin”, roept de vrouw terwijl ze weg rijdt. “A bientôt sur le chemin.”

Na een overnachting in le Châtelet op weg naar Chateaumillant wandel ik door het pottenbakkers dorp ‘Les Archers en bezoek er het klein pottenbakkers museum. Het aangename dorp heeft me altijd weten te bekoren.

In de namiddag voel ik een stuwende kracht, alsof iemand mij duwt. De volgende zin komt door meheen,” Ik wil nog maar één iets dienen, geen enkele macht buiten mezelf, wel de kracht van liefde in mezelf.”
Terzelfde tijd voel ik een behoefte iets uit te roepen, het ligt op mijn tong, het is me onbekend… alsof ik uiting wens te geven aan een vreemde taal. Onbekend in het Nu…. mijn hoofd neemt de overhand, waardoor de woorden niet naar buiten kunnen komen.
Ik laat toe wat gebeurd en omarm het.
Ik stap verder en focus me op mijn ademhaling. Ik open mijn armen zodat mijn borstkast wat meer ruimte krijgt binnenin en roep ‘ik ontvang je’.

Na een weldoende dag kom ik aan in Chateaumeillant waar ik deel neem aan een huwelijk in de prachtige kerk St. Genes een oude abbatial, waar een beeld mijn aandacht vraagt, St. Solange.

Klik HIER voor een kortfilmpje

Klik HIER voor een kortfilmpje