Zachtjes ontwaak ik uit mijn diepe slaap. Ik kijk op mijn uurwerk. Oeps, 7u45. Ik heb het vertrek van Thibaux gemist. Ik kruip vanonder mijn tarp en strek me uit. De lichte regenval van deze nacht deed de natuur goed.
In de verte zie ik Stephanie afkomen met een paar dozen, een thermos onder de arm, een keukenhanddoek en wat couverts. “Ik heb wat klaargemaakt voor je ontbijt. Ik ben klaar om naar het werk te gaan, doe gerust op het gemak”, deelt Stephanie. “Och, dat is lief. Dankjewel voor je gastvrijheid, ik heb me trouwens overslapen waardoor ik het vertrek van Thibaux heb gemist.”,zeg ik. “Is niet erg. Blijkbaar had je het nodig en heeft onze tuin je goed gedaan”. “Hoe doe ik het straks voor de poort, sluit ik die?” “Neen, je mag die gewoon open laten zoals nu.” Na een kleine tien minuten rijd Stéphanie de poort uit. We zwaaien nog eens naar elkander.
Na het ontbijt ga ik de boter die in een doos zit bij de buren dragen met de vraag of ze deze in de koelkast kunnen bewaren te ’s avonds.

Bernadette, de overbuurvrouw roept me. “Heb je goed geslapen”, vraagt ze me. “Ja, heel goed zelfs zodanig dat ik je buurman niet heb horen vertrekken. Heel warme en gastvrije mensen.” “Wat ben ik blij dat ik je naar daar heb gestuurd. Ik was een beetje verveeld met de situatie dat ik de ruimte niet had voor je tent te plaatsen”, deelt ze me verder. “Het is helemaal ok, geen zorg, ik begreep het wel”, ik had gisteren avond Bernadette gevraagd om hulp. Bernadette begint me te vertellen over haar dochter, “mijn dochter had het plan om naar Compostella te wandelen, maar helaas heeft ze moeten annuleren wegens borstkanker en op de koop toe heeft haar man nog eens de diagnose Parkinson gekregen en dit allemaal vorig jaar. Ik vind het zo spijtig voor hen. Ikzelf zou ook nog graag eens die tocht willen doen. ” Nadat ik haar leeftijd vroeg,82 jaren, en amai zo jeudig zou ik er ook graag willen uitzien en zijn. Een pientere tengere fris uitziende dame. We blijven nog wat praten. Ze deelt dat ze Fibromealgie heeft.
” Weet je Bernadette ik ken een vrouw die fibromealgie had. Ze is op stap gegaan vanuit België naar Compostella. Ze is terug gekomen genezen. En we gaan zelfs volgend jaar samen naar Jeruzalem. Ook jij, je dochter en schoonzoon kunnen de weg op, op jullie manier. Je hoeft geen vijventwintig kilometer te doen, tien kilometer is ook ok. Op jullie eigen tempo en volgens jullie mogelijkheden. ” We ronden het gesprek af en ik ga mijn rugzak klaar maken.
Bij het naar buiten komen roept Bernadette me vanaf de overkant van de straat, ” Jasmine, mag ik een foto van je nemen dan kan ik dit vertellen en laten zien aan mijn dochter. “” Ja hoor is helemaal ok. “
” Jasmine, ik ben blij dat ik je nog eens heb geroepen. Je hebt me moed geschonken en vreugde voor de komende dagen”. Haar ogen glinsteren, zalig. “Dank je Bernadette voor je delen. Het doet me plezier dit te horen”. We zwaaien naar elkaar en wat verder draai ik me nog eens om en zwaaien terug.

Voor de aankomst in Saint Quentin wandel ik langs het kanaal van St. Quentin. Een tal van huizen aan de sluizen staan leeg en zien er binnenin wat vernield uit. Ik stel de vraag aan een vrouw of ze weet van wie deze huizen zijn en wat ermee zal gebeuren.
De huizen zijn eigendom van het VNF – Voies navigable de France. “Ik zie ze hier al 8 jaar leeg staan en ieder jaar wordt het erger. Er wordt ingebroken, vloeren worden uitgebroken, vensters uitgehaald en men laat het gebeuren.”” Maar waarom steekt met er geen mensen in, we hebben woningen tekort. Een gans gezin kan hier intrekken. En dit maal vijf, ik zag al vijf huizen zo. “” Mevrouw dit is de in coherentie van de maatschappij”,deelt de vrouw verder. “inderdaad”.

St. Quentin. Ik stap de Basiliek in. Aan de hoofdingang ligt een labyrinth. Helaas, momenteel ligt de helft onder een metalen stelling. Ik blijf een eind staan in een kapel die mijn aandacht trekt door zijn prachtige muurtaferelen. Nadien bezoek ik verder deze goed aanvoelende kerk met zijn prachtige architectuur en zijn verassende hoekjes en kantjes.
Wat later in het restaurant ‘Chez Jean’, net naast het plein – Af en toe verwen ik me op culinair vlak – deelt de vriendelijke eigenaar wat informatie en een boek over de basiliek. Tot mijn grote verwondering lees ik in het boek dat de kapel die mijn aandacht trok, de kapel van Maria Magdalena is.

’s Avonds maak ik gebruik van een camping om mijn tarp op te zetten. Waar ik Diana ontmoet. De vrouw komt naar me toe en vraagt me waar ik heen ga. Ze bied me een thee aan, “Ginger and Lemon direct from England. And Chocolat direct from Germany.” “Waw, what a surprise, thanks.”
” Woman on the road we need to help each other.”

Hier nog een kortfilmpje

Hier nog wat beelden en ook hier