…

Wat maakt iets ondraaglijk? Het is tegen iets in gaan…tegen pijn, tegen het niet ontvangen van wat men wil, een niet opgevulde verwachting…. Dit is als in een zeestorm tegen de stroom in zwemmen. Dit is tegen het leven ingaan. Men berokkend zichzelf kwaad.
Wie in acceptatie gaat, geeft zichzelf de kans om in beweging te blijven en laat het leven stromen waardoor er een mogelijkheid is dat er iets anders in de plaats kan komen. Met acceptatie bedoel ik niet iets opgeven, wel in wat zich voordoet blijven open staan. Gewaarworden, onder ogen zien, verwelkomen. Dat is zichzelf de vraag stellen: wat komt het mij vertellen?
Niet er tegenin gaan, niet in gevecht gaan zoals ik zo vaak hoor en zie en wat ik zelf zo vaak heb gedaan. Niet in ‘ik heb gelijk’ maar wel in dit zijn mijn waarden, hier blijf ik trouw aan en hierin blijf ik staan. Wat gebeurd is kan je niet terug draaien. Het is. Je kan er wel uit leren en in groeien.

Een paar voorbeelden:

• Een professor die beslist om mijn gezonde gal te verwijderen tijdens een operatie, zonder mij daarover aan te spreken én met als reden: ‘het is om in de toekomst pijn te vermijden indien men een gelijkaardige operatie moet doen. Een gal heeft geen nut.’ Ik herinner me het moment dat dit mij gedeeld werd. Ik had kunnen kwaad worden. Dit kon ik niet omdat ik besefte dat men dit niet kon herstellen. Ik was wel verwonderd. Nadien sprak ik de arts aan: “in het vervolg wens ik op de hoogte gehouden te worden van zo een gebeuren. En wens ik nog altijd zelf te beslissen wat mijn pijngrens is.”
  Het heeft me geleerd om mijn lichaam te laten respecteren door derden en om te durven gaan staan voor iemand aan wie je je lichaam toevertrouwt, ook al ben je soms afhankelijk van hen. En dit zal zo blijven in de toekomst, in zelfbeschikking. Mijn intuïtie zal ik niet meer verloochenen.
• Een agent die naar me toekomt tijdens de zogezegde herdenking van de overledenen van de overstroming in 2021, terwijl er niet herdacht werd, mensen uit officiële instantie werden bekroond die zogezegd aktief waren tijdens de overstroming in Chenee. Hij vroeg me:” mag ik je een zoen geven of een hand? ” Hij kreeg nl. gradatie voor zijn geleverde werk nog geen twee maand na de overstroming terwijl een massa aan mensen nog in de modder aan het ploeteren was. Gradatie voor een zogezegd geleverd werk, terwijl zijn ploeg de dag van de overstroming niet te zien was na de oproep tot evacuatie en zelf niets had uitgeroepen zodat mensen zich veilig konden stellen. Daar ik niet hou van zulke hypocrisie stelde ik hem de vraag waar hij was op het moment van de evacuatie. Toen kreeg ik als antwoord, omdat hij blok stond voor mijn bewijzen: “Wat wil je doen? De wereld verbeteren?” Dit ging trouwens gepaard met een sarcastische glimlach. Dit is absoluut niet mijn intentie, wel zaken aan het licht brengen die verdoken zijn zodat dit in de toekomst niet meer gebeurt.
  Wanneer je opstaat voor wat juist is, zul je altijd jezelf in de spiegel kunnen zien. En wat de overstromingssituatie en het gebeuren er rond betreft: vroeg of laat zal, in tijd en ruimte, het licht erop schijnen.
• Het niet slagen in een opleiding met als reden “Jasmine, je hebt een mooi hart…. maar we weten het niet juist. We kunnen er niet echt de vinger op leggen en daarom raden wij je trauma-werk aan.”
  Nog vóór ik mijn resultaat kreeg had ik een vermoeden. Dit vermoeden kwam al na een vraagstelling in het begin van het schooljaar. Het kwam ook doordat men mij, net voor het ontvangen van het resultaat, een contract in de hand duwde (die twee jaar ervoor had moeten gebeuren bij aanvang van de cursus) en tot dwingens toe wou laten tekenen. Een contract die een monopoly nam op activiteiten die hen niet eigen waren. Men legde een verbod op aan niet afgestudeerde studenten om de activiteiten nog uit te oefenen, zoals gegeven in de opleiding, zoals bv osho meditatie en andere meditaties. Ik was de enige die niet geslaagd was. Een herkansing kreeg ik niet, wetende dat er twee collega’s geslaagd waren terwijl ze rondliepen met zelfdodingsgedachten. Traumawerk was hier niet nodig.
  Ik ben er niet tegen ingegaan. Ik ben blijven open staan voor de anderen en terzelfder tijd trouw gebleven aan mezelf.
  Heel mijn zijn had er vrede mee. Vrede in het feit dat ik niet kan samenwerken met mensen die cliënten om de tuin leiden.
  Wat heb ik hieruit geleerd? Te blijven staan in mijn waarden en blijven ‘neen’ zeggen aan iets wat voor mij niet ok voelt, zoals manipulatief gedrag.
  Het bracht me de kans om op afstand te kijken naar de situatie en de opleiding. Het liet me inzien dat het manipulatief gedrag al aanwezig was nog voor mijn aanvang bij de opleiding. Graag wens ik mij hier te verduidelijken.
  Een centra voor gezondheid openen en laten draaien kost geld. Men doet investeringen. Men wil te snel gaan groeien. Die investeringen dienen echter betaald te worden. En deze betaling gebeurt door de cliënt. Een opleiding in het centrum start enkel wanneer je een aantal studenten hebt bv 8. Een opleiding dat niet doorgaat is je ruimte niet betaald krijgen, je lesgevers…. Hoe kan je dit dan voor elkaar gaan krijgen want men kan zich niet permitteren dat het centrum niet draait voor een jaar. Wel, dit is eenvoudig. Je zegt tegen de cliënt die een privé-sessie volgt: “Het zou je goed doen om in groep te oefenen.” Maar wanneer er je als cliënt, door de jaren heen, wijs werd gemaakt dat je niet kan functioneren in groep, dan ga je dit geloven. Maar ik deed het want je vertrouwt de begeleider, ook al word je op zwakke plek aangesproken, je stapt er in. Wanneer je als cliënt na een eerste jaar voelt dat je daar verder wenst in te stappen omdat het je aanspreekt. En dan zo ook het tweede jaar instapt, omdat je met meer vertrouwen in het leven gaat staan. Je laat zien, door wie je bent, dat je niet kneedbaar bent, niet manipuleerbaar en niet binnen een bepaald vakje past, dan kon ik mijn ‘ niet geslaagd’ zijn een plaats geven. En eigenlijk kreeg ik bij deze gebeurtenis een geschenk, een waardevol geschenk. Ik kon inzien dat er absoluut niets mis was met mij in een groep. Ik was blij te zien hoe trouw ik aan mezelf bleef, mezelf respecteerde en niet omkoopbaar was voor een stukje papier. En dit was voor mij belangrijker dan het stukje papier.
  Heb ik er spijt van? Neen absoluut niet.
  Wel vind ik de manier waarop totaal niet ok. Kan ik zien vanwaar het komt? Ja.
  Is het daarom goed hoe het is gebeurd? Neen.

Daarom raad ik iedereen aan die een opleiding wenst volgen om de tijd te nemen, om aan te voelen of dit wel OK is. Of het klopt voor jou. Wat jouw verlangens zijn. Waar jouw behoeftes liggen. Weeg even af met anderen centra. Vergelijk. Luister. Ga niet overhaast te werk. En weet ook dat een opleiding een grote hap uit je budget is, ook al worden daar verscheidene redenen aan gegeven dat deze het waard zou zijn.