Chartres – Mignieres

Een onbegrijpelijke taal weerklinkt in de kamer. Mijn buurvrouw Claire – met wie ik een kamer deel – brabbelt luidop een mantra. Na een dip-dagje van gisteren kreeg ze terug de moed om te mediteren. Met wat lichte regen verlaat ik de jeugdherberg. Al heel snel wandel ik tussen open velden met af en toe een dorp erin. In elk dorp hoop ik op een potje koffie. Helaas.

Mijn hoofd is vol/leeg. Mijn lichaam voelt stram. Mijn onderrug, voorvoet en schouder hebben het zwaar te verduren. Het is zoeken naar een voortdurend evenwicht met de nieuwe rugzak. Het is wennen.

Mijn luxe leven komt af en toe aankloppen. Een boosdoener die me al heel snel zou doen kiezen voor het gemak.

Ik stap verder. De gekleurde luiken en partijen veldbloemen vormen een fel contrast tegenover de dreigende lucht. De krekels zingen hun lied. De zwaluwen scheren over het water. Ik ontmoet er de moerascypres. In het Frans noemt hij, cyprès-chauve omdat hij zijn naalden verliest. Zijn wortels groeien boven de grond – luchtwortels – waardoor hij in vochtige gebieden kan vertoeven. Deze wortels zou men pneumatoforen noemen. Bijzonder.

In de vroege vooravond stop ik in Mignières en stap het gemeentehuis binnen. Na een paar telefoontjes door de gemeenteambtenaar krijg ik een bed aangeboden in een boerderij, bij een hoogbejaard, jong uitziend koppel. Mijn benen en voeten zijn gelukkig. De plattegrond brengt mijn lichaam en geest in ontspanning.