Een wei. Een kooi. Een omheining. In de kooi iets zwart, een vogel. Ik kan niet echt uitmaken welk soort. Wat het ook moge zijn, het dier zit gevangen. Hammer genoeg is de omheining dicht en kan ik ze niet openen. Ik stap verder. Aha, een opening. Mijn nieuwsgierigheid is groot. Ik kijk recht links, ik stap naar de kooi. Een kauw in het midden vak met twee voederbakjes. Vriend, wat je hier ook doet dit is voor mij niet ok. Ik open het deurtje zodat hij kan ontsnappen. Komaan… hop hop… Yes, eruit. Een levenswezen dient niet in een kooi te zitten en zeker niet als deze als lokmiddel moet gaan dienen. Vogelvrij, ikke blij. Later lees ik en dit na een vraag te hebben gesteld op de FBpagina van het Velt dat de kooi dient om andere vogels te vangen. Dikke pech.

Een fikse noorderwind is van de partij. Tussen de parcelen grond volg ik een aarden weg die me van het ene kleine dorp naar het andere brengt. Rondom rond wijdse zichten. De wegen zijn modderig… Het is ploeteren. De wandelstokken doen goed hun dienst. Ze zijn best handig om de diepte te meten van de plassen en voor mijn evenwicht. Na twee uur voel ik de moeheid in mijn benen. Het is vraagt veel concentratie een aandacht. Aan de andere kant geniet ik er enorm van. De geschenken komen één voor één naar me toe. Van jonge herten naar een wat volwassener. Zijn gewei was duidelijk zichtbaar. En hoewel de boswachter tussen ons beiden wandelde zonder aandacht voor het tafereel, voelde ik een enorme blijheid en verbondenheid. De buizerds vliegen in het rond. De jonge herten verplaatsen zich in groepen van 2 tot 5. Ondertussen gaat het ploeteren verder. De geuren van de natuur is overweldigend. Ik open mijn armen en breng deze in een grote bocht naar voor en terug naar mijn borstkas. Met een zacht en wijds gebaar doe ik dit een paar keer. Telkens haal ik diep adem en breng het maximum van de geur van de natuur naar me toe en dompel ik me onder. Een waar festijn. Wat ik mag ontvangen van de natuur is niet in woorden uit te drukken.

Vroeg in de namiddag kom ik aan in een dorpje. De kerk. Gras. Ik plof me neer. Een man begint het gras om te maaien. Pff, ik ben zo moe dat ik deze hoor verdwijnen op de achtergrond. Een korte diepe slaap.

Terug fit op pad en met moed om nog wat kilometers te wandelen. Het aankloppen ”s avonds bij mensen gaat heel vlot. Aan de eerste bel heb ik vaak al geluk wanneer ik me laat leiden en vertrouw op mijn gevoel. Net zoals nu. Een gezin met 3 kinderen en rond kerst een vierde. Ik ga met Julie mee op boodschappen. Een supermarkt, het voelt vreemd. Zoveel keuze dat ik er verloren in loop. Ik neem een taart mee en betaal de helft van wat op de band ligt. En voor de kleine en grote kinderen… Een kindereitje voor als extratje. Ik ben verzot op die verrassingen. Mijn klein meisje (knipoog)