Romainmôtier

Zondagmorgen. 13 mei. Moederdag. In een hoek van de kamer zoek ik een internet verbinding. Ik bel mijn mama. Toch wel ongelofelijk, op 800 kilometer van huis mijn moeder zien via een scherm. Verweg en toch dichtbij. Vaak krijg ik de vraag ‘heb je een familie, kinderen… ‘ en dan volgt ‘mis je ze niet, laat je ze niet achter…’. De vraag komt bijna altijd van mensen die de afstand niet kunnen overbruggen met hun geliefden. Voor mezelf maakt afstand geen verschil, de mensen die ik liefheb draag ik met me mee en zijn altijd aanwezig. En of ik ze mis, natuurlijk gebeurd dit wel soms en heb ik de zin om hen te zien of te horen. Wel bepaald dit gemis mijn leven niet.

Er is maar één diep gemis geweest tot nu toe in mijn leven. Een gemis die heel diep te voelen was, ondraaglijk, een immense leegte, zelfs tot on-leefbaar… Die mijn leven lang bepaalde. En ohh ja, als ze aanwezig was voelde ik me zo broos, breekbaar, niemand kon die leegte ook invullen (hoewel ik toen dacht van wel).
Een leegte die werd aangewakkerd op mijn 14 jaar bij het overlijden van mijn doopmeter.
Vaak smeekte ik toen om aangeraakt te worden om zachtheid en liefde te mogen voelen of ontvangen. Thuis was daar geen ruimte en tijd voor. Ik bleef maar zoeken… Dit was de enige manier die ik kende en dacht dat die noodzakelijk was om te voelen. Te voelen via anderen.

Pas vorige pelgrimstocht is me dit duidelijk geworden en kon ik plaatsen van waar het kwam.
Er was maar één plaats, ruimte die dit kon genezen… deze ruimte is binnenin mezelf. Gelukkig was er een krachtig waakvlammetje die het licht in mij levend hield… Het vertrouwen en de liefde voor het leven kwam tot leven. Het beginpunt naar de verbinding op weg naar ‘mezelf’… En als ik dan denk aan een geboorte, die kan intens en hevig zijn… Floep, hup, een rollercoaster naar buiten… Niet raar dat men het noorden kan kwijt zijn 😉

‘Mama dankjewel dat je mij het leven hebt gegeven’

De klokken. De kerk. Een grote metalen deur staat open. Een zuster, “c’est une église protestante !”, zegt de zuster terwijl ze me de kerk literatuur geeft. Ik trek mijn schouders omhoog, open mijn armen… als teken dat het voor mij geen verschil uitmaakt.
Ik volg de viering… Ik probeer voeling te hebben met wat rond mij gebeurt. Ik voel geen verbinding.
Tijdens de preek komt de Pasteur naar voor. In de hand een tablet. Hij opent met de inhoud ‘Dieu et Amour’. En dan… dan was ik wat verbaasd… Het hebben over God en Liefde maar tussen de mensen een tekst aflezen op een tablet zonder enige verbondenheid met het onderwerp…
Ik voelde dat dit me kwetst… Ik probeerde in mijn eigen liefdes energie te blijven…
Tijdens uitdelen van het brood (geen hostie) stond de pasteur voor mij… Oogcontact… mijn hand… het brood… het brood werd niet gewoon in de handpalm neergelegd, het werd extra hard in de handpalm geduwd… Hardheid, weinig hart voelbaar…
Als ik er nadien over nadacht had ik eigenlijk mogen weigeren… Of tenminste opstappen… en toch deed ik het niet.

Bij het naar buiten gaan neem ik een blaadje waarop het Onze Vader in het Frans staat. Achteraan, een tekst over het waarom van het gebed en een paar regels hoe het gebed moet gebeuren. Ik voel een huivering door mijn lijf bij het lezen, ‘ Les païens le font auprès d’ idoles, elles qui “ont des yeux et ne voient pas, des oreilles et n’entendent pas” (Ps 115,5-6)…
Waar is het hartelijke hierin!

Er bestaat voor mij geen vaste regel, verplichting of hoe een gebed moet gebeuren… Iedereen heeft zijn eigen manier en beleving. Er is geen juist of fout.

Een andere tekst die ik de voorbije dag zag staan op een vitrine (Zie foto)… Et vous valez beaucoup plus que les oiseaux ‘ Luc 12 v24. Daar wordt ik misselijk van….wie zijn wij om te zeggen dat we meer zijn dan een vogel?

La Sarraz

Ik verlaat Romainmôtier. Zuurstof, zuurstof…. lucht heb ik nodig… Foert…. Ik voel dat ik het een eindje met me meedraag….gelukkig ben ik het me bewust en kan ik het rustig maken in mijn denken en de weg naar mijn hart maken.
In de vroege namiddag kom ik langs een restaurant… Koffietijd. Het restaurant is vol, geen plaats niet meer. Klaar om ommekeer te maken. Het terras, leeg. Ik vraag of ik op het leeg terras mag een koffiedrinken. Het lukt. Ik haal de overheerlijke Zwitserse kaas uit. Ik neem ruim de tijd om mijn benen te laten rusten.
Een man komt uit het restaurant, een pijp in de hand. André. Une embrassade. Een man die ik twee dagen geleden heb ontmoet bij zijn familie waar ik een uitnodiging kreeg om te overnachten.
“J’ai encore beaucoup penser à vous. Ils y a un livre que je voulais te donner et que je me poser la question si je te cherchais sur le chemin.” Nu begrijp ik waarom iets me aandrong om hier een halte te nemen. Ik wordt uitgenodigd aan tafel met zijn familie. Een plaats wordt me meegedeeld waar ik zeker heen moet. Ik neem deze ter harte. Ik ken deze mensen al van…. heel lang… Het boek ‘Bertrand picard-
Changer d’altitude’

Vandaag hebben de bergen zich verstopt achter de wolken. Hopelijk mag ik ze morgen ontmoeten.