Asperges

Ik zet de koffie terwijl Gabriel aan het ontwaken is. De rest van de inwoners zijn al gaan werken.

Zwitserland confronteerd me enorm met de wereld van materie. Het is een voortdurend zoeken naar evenwicht tussen mezelf en wat rond mij gebeurd. Vaak verlies ik het contact met mijn center.
Natuur versus beton. Autogeluiden versus natuurgeluiden. De open contacten met mensen uit de dorpen en de geslotenheid van mensen in de groot steden…
Ik stel me soms de vraag, of wat in mijn hoofd ronddraait een vorm van zagen is, chagrijnigheid, negativiteit of eerder oog te hebben voor de realiteit en wat de mensheid van deze aardbol aan het maken is.
Zwitserland is hier een ideaal land voor om deze realiteit onder ogen te zien omdat alles heel dichtbij op elkaar ligt en te zien is. Recent is hier een decreet uitgesproken geweest dat binnen drie jaar een bouwstop is… De bouwpromotoren springen hier met volle macht op in. Alle lege ruimtes tussen de bestaande gebouwen – voor wat nog overblijft – wordt gevuld. Zoals op vele plaatsen waar geld primeert op de mens… plaatselijke bewoners worden ontslagen omdat hun diploma te hoog is en teveel geld kosten aan de werkgever, dus dan maar een vreemdeling in dienst te nemen voor een goedkopere handenarbeid. Dan heb je de werkgevers die zich instaleren in het buitenland om dezelfde mensen in dienst te nemen aan hetzelfde laag maandloon of zelfs nog minder (plaatselijk maandloon) maar wel de diensten verkopen aan de tarieven van hun eigen land van afkomst. Hier wordt ik werkelijk misselijk van.
… De wereld van altijd… Meer… Meer…. Meer… Beter… Beter… Beter…

Le Lac Leman

Een veld van klaprozen – hoe freel ze zijn en toch krachtig – om aan de betonwereld die achter hen staat te blijven staan, doen me inzien dat ik in mijn eigenheid kan blijven staan ook al gaat het tegen de stroom in. In mijn kracht, mijn broos zijn zonder mijn zachtheid te verliezen. Ze doen me inzien wat het zaadje is die ik wens te planten op deze wereld… en waar ik met openheid wens in te gaan staan en te gaan verwezenlijken…

Mijn weg gaat verder op asfalt en langs autowegen, af en toe een bospad.
Een paar kilometers voor le Lac Leman wandel ik naast een rivier en een smal stuk natuur die gebouwen en water scheiden.
In de vooravond ben ik blij om le Lac Leman te bereiken en te genieten van de grootsheid en het vrijegevoel die het met zich meebrengt.

Mijn avond eindigt in een jong gezin met een lieve jongen van amper een jaar jong ‘Joris’.