Met een open hemel verlaat ik la Roche en neem ik afscheid van Anne-Marie. Een asfaltweg neemt me verder mee dieper in het dal en weg van le Lac Leman. Rechts van mij landbouwgrond. Electrische masten. De autosnelweg. Le Gramont (gebergte)
Links de spoorweg, industriële gebouwen, een autoweg en les Agités(gebergte).
Voor mij een lange asfaltweg met les dents du Midi rechts en Les dents de Morcles links. En ergens in de wolken voor mij Le Grand Saint-Bernard.

Rond mij heerlijk geurende heesters. De zingende vogels waarvan ik een poging doe om hun gezang bij te houden omwille van de overheersende niet natuurlijke geluiden. De lange grassen in de weide met zijn krekels.

Een getik… Een man op zijn knieën… Le Maréchal Ferrand. Ik blijf een eind bij hen en zie hoe hij de hoefijzers verwijderd. De poten met veel zorg verzorgt en met liefde voor het vak het paard benaderd.

Een man staat voorovergebogen en haalt het onkruid van onder de bessenstruik. Zachtjes wandel ik voorbij om hem niet te laten schrikken. Eenmaal voorbij voel ik zijn beweging, hij recht zich “Je croyais que je vous aller faire saisir”, zeg ik aan de man. “Je suis un peut sourd d’oreille”, vertelt hij me. Hij kijkt verwonderd op wanneer ik hem vertel over de weg die neem. Het maakt hem sprakeloos. We praten over de inwoners, het werk, de wijngaarden. Over zijn herkomst, zijn huis. Hij kwam hier voor de bouw, “… Si non il habiterais encore dans des cabanes en bois…” vertelt hij (niet bewust van wat hij zegt).Waarom gaan mensen zich beter achten dan de anderen… !? Wat hou ik van ‘les cabanes en bois’.

Eindelijk kan ik nog eens op een bospad wandelen. Bois de la Glaivaz- sentier de Provence. Genieten van de fauna en flora.
Hazelaar, brem, hulst, thuya, clematis, eik, linde… allemaal samen op een terrein delend. Elk met respect voor elkaars ruimte.
Waar de mast van de naaldboom steun gaat bieden aan de takken van de loofboom. Als broeders bij en met elkaar. Wat hebben we veel te leren aan de natuur. Een hagedis laat het toe dat ik heel dichtbij kom.
Een trein is hoorbaar in de verte. Zijn getoeter doet me denken aan de waterketel van mijn grootmoeder.

De wolken van chemische producten verspreiden zich over de wijnvelden. In de verte, beneden… een klein voertuig met een wit bewegend iets erop beweegt aan een snelheid tussen de ranken. Met de ogen van een kind en zonder een weten, zou ik denken het is een spook…een wit beschermpak.

De laatste kilometers richting Saint-Maurice wandelt een Zwitserse dame met me mee… De abdij… Ik bel aan. Een kanunnik doet open in zijn stijlvolle zwarte pij met een wit bandje over zijn schouder, Cerille… Morgenvroeg en na het gebed nemen we samen het ontbijt.