Zes uur in de morgen, klaar wakker. Ik spring uit het bed… Verwonderd van mezelf. De zon zit nog achter de heuvels. In stilte verlaat ik de Ostello. Iedereen slaapt nog. Het is stil buiten. Een Zalige temperatuur.
Twee bars, een kapel op een hoogte. Passo de la Cisa. Een poort van Emilia-Romagna regio stap ik Toscanië in. Een bos of noem ik het eerder een woud… Zo voelt het voor mij aan. Op… neer… Op… Neer… Hmmm… De heerlijke geur van naaldbomen…de vochtige aarde.
Een terrein waar ik me goed in voel en telkens een gevoel van thuis komen.
Slangen die rechtsomkeer maken bij het horen van mijn stappen. Hagedissen en Salamanders die hun poten strekken en snel met piepkleine stappen verdwijnen. Ik vind ze grappig soms hoe ze de weg overlopen.
Tibetaanse vlaggen over een rivier… niet onterecht dat ze hier hangen. Een bijzonder woud.
Een paar bellen zijn terug hoorbaar… Hetzelfde geluid als gisteren… ja hoor boven op een heuvel een kudde paarden met hun veulens.
Ik benader ze… Eén paard komt in mijn richting. Ik spreek haar zachtjes aan en steek mijn hand uit… Ze komt recht op me af. Ze komt met haar snoet tegen mijn buik. Ze duwt… Ik streel haar… Niet in woorden uit te drukken. We blijven heel lang dicht bij elkaar. De rest van de paarden komen dichterbij….omcirkeld…ik voel me één met hen. Mijn camera staat aan… Een onvergetelijk moment wordt vastgelegd.
We nemen afscheid… Een gehinnik een knik…
Ze verdwijnen in tegenrichting… De weg gaat verder….

Ik breng mijn armen zijwaarts en voel de vrijheid, vreugde in mijn lijf.
Boven op een heuvel, rondom mij heuvels. Een opkomende zon. De wind. Ik word gewaar…. Hmmm

Hoewel het niet een van de lichtste dagen is… geniet ik enorm van de omgeving. Voor mij een van de bijzonderste en intense dagen tot nu toe in Italië.
Doorheen kleine dorpen, langs geurende olijfboomgaarden. Fladderende vlinders. Fleurige bloemen. Honden die hun baas verwittigen. Romaanse bruggen en wegen. Onder mijn voeten afwisselend gras, keien, klei… Kortom ik geniet.
Een duik in een rivier… Ik heb er zolang na verlangd. Fris en deugddoend.

Een lange afdaling richting Pontremoli, in de verte zicht op het Nationaal park dell’ Appennino.
De avond eindigt in een abdij van de Franciscanen – die er niet meer zijn- in een eenvoudige en rustgevende kamer. Ik verwen mezelf met een zelfgemaakte heerlijke maaltijd.