Paarden

Een warm afscheid aan Andrea. Wat fijn wanneer iemand jezelf ook aanspreekt met voornaam en dan nog in een prachtig Italiaans accent.
De zware dag van gisteren heeft zijn tol geëist aan mijn voeten. Met genoeg pauzes en zorg voor mijn lichaam wandel ik mijn weg. Mijn lichaam voelt zwaar en pas na een pauze in Bercetto voelt mijn lichaam terug wat vrijer.
Bijna op het einde van de dag hoor ik bellen in de natuur. Mijn eerste gedacht is, koeien.
Mijn verwondering is groot wanneer ik voor paarden sta, vrij in de natuur. De verwondering is zo groot dat mijn tranen de vrije loop nemen. De paarden brengen me verlossing, een waardevol geschenk op mijn weg. Ik werd me bewust wat in mijn lichaam draaide ‘schtroumpfs’…(en dit is liefelijk, speels bedoeld)

Op een splitsing zie ik de Via Francigena staan, naar links en via Ostello van de Via Francigena, rechts. Even voel ik twijfel… Ik luister naar mijn lichaam… het is genoeg geweest voor vandaag en ga naar rechts de weg afdalend in een prachtig bos. De Passo de la Cissa, kan ik eventueel morgen doen.
Onder mijn voeten, modder….zacht en het haalt mijn speelsheid naar boven.
In tegenrichting Susana en Lino, twee Italiaanse pelgrims. Ze hebben nog de moed om naar de Passo de la Cissa te wandelen. Aangekomen in de enige Ostello. Zijn ook de twee andere pelgrims aangekomen. Mompelend over de modder, slechte weg en dat ze de Cissa hebben gewandeld terwijl deze morgen op de weg is naar Rome. Wat ben ik blij dat ik mijn intuïtie kan blijven vertrouwen.