Ik verlaat Caniparola langs een kanaal.
Het is een enorm contrast tussen de weg vanwaar ik kom zowel letterlijk, figuurlijk als de omgeving.

Ik voel dat ik in een diepe rust ben, waaruit ik langzaam mag ontwaken. Als een tweede huid waar ik dien uit te komen… mijn armen de vrijheid geven en in wijdsheid kunnen een dankbaar en ontvankelijke beweging maken…

Mijn benen vinden het niet zo leuk momenteel…asfalt… asfalt… asfalt. Als ik in de verte kijk… aan de horizon de zee, nadien een laag beton (industrie zone, tussen en tegen een woninggebied) bomen… Onder mijn voeten asfalt.. Het geluid wagens, wagens, wagens. Waar ik nu doorloop is absoluut niet een van de mooiste stukken tot nu toe, integendeel. Ik ben dan ook heel blij om ’s avonds de rust, stilte van de pleintjes van Massa te mogen vinden en mijn benen en geest te laten rusten.

Cathedral Sint François – Massa